૨૪. ઘેર જતાં
ગામના નિસ્તબ્ધ પડછાયા ઉપર
એકાકી પંખીની જેમ ઊડતું ગીત
સરુની ઝાડીમાં ગાજતો ડોળઘાલુ દરિયો
તડકાના લાંબા લાંબા સળિયા
ખખડયા વિના ખડકાતા
અદ્ધર પગે ઊભેલું ફળિયું
હજી પેસું ન પેસું ત્યાં
ઘેરી વળે
ગળું ખંખાળીને ઘરવાળીનાં હેતને
ઘટક ઘટક પીઉં છું એક શ્વાસે
અડધો થાક ગળે પરસાળનો હીંચકો
પડઘો થાક ગૂમ કાલીધેલી પૂછતાછમાં
વધ્યો ઘટયો થાક ભેગો આવે
સપનામાં.