ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/ગૃહપ્રવેશે

૪૭. ગૃહપ્રવેશે

ઉશનસ્‌

અને હાવાં મારા ઘર મહીં પ્રવેશું છું જીરણ
ઊંચા શ્વાસે, ભારે હૃદય થઈ તૈયાર સહવા
ગમે તે આઘાતો-વળી નીરખવા દૃશ્ય કપરું
ગમે તેવું, પેલો સમય કશી મુદ્રા મૂકી ગયો,
જતાં જાતાં હ્યાંથી ઉઝરડી કશું જીવન ગયો;
પ્રવેશું ત્યાં ઊડ્યાં કબૂતર વીંઝી પાંખ ઘરમાં,
હલી ઊઠી આખી વળગણી સુકાવેલ વસનો
પુરાણાં હાલ્યાથી, ભીંત ઉપર કૅલેન્ડર હલ્યાં,
પુરાણા દટ્ટાનાં પરણ વણફાટેલ ફરક્યાં,
–અને એમાં આછી ફરકી ગઈ કૈં પર્વતિથિઓ-
વળી થોડી જૂની ભીંત પરથી ગૈ કાંકરી ખરી;
દીઠા ફોટે ફોટે નીડ ચકલી કેરા તૃણગૂંથ્યા
ગઈ જ્યાં પેઢીઓ ઊછરી, ઊડી ગૈ ચક્ચક કરી;
–અરે, કૈં પેઢીઓ ઊછરી ઊડી ગૈ ચક્ચક કરી..