ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/આશ્લેષમાં

૭૧. આશ્લેષમાં

હરીન્દ્ર દવે

આ ગૌર ગાત્ર, નયને કશી શ્યામ બંકિમ
શોભે લકીર, લટ બે સરતી કપોલે;
આ કંપતા અધરની હળુ લ્હેર કેરું
સર્જાય મંગલ પ્રયાગ પ્રસન્નતાનું

આ રેશમી પલવટે તવ ઢાંક્યું હૈયું
માતૃત્વથી સભર કંચનવર્ણ કુંભ.
એનું ન સ્પંદન મને અણજાણ, હે પ્રિય!
પૂર્ણત્વ એનું વિલસે દૃગમાં ચિરંતન.

ચૈતન્ય આ પ્રગટ, ના અપિધાન કોઈ
આ રોમરોમ મહીં ગુંજતી મંદ્ર રાગિણી,
સંચાર લેશ નવ ક્યાંય લહાય, તે છતાં
ક્યાંયે કશું સ્થગિત ના, ગતિમાન સર્વ.

મારા પ્રલંબિત કરે નવા માત્ર કાયા :
આશ્લેષમાં સકળ સૃષ્ટિની લીધ માયા.
(‘મૌન’)