અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નલિન રાવળ/સાંધ્યગીત
નલિન રાવળ
પર્ણપોચીવૃક્ષટોચે
ઝૂલતાકોપંખી-શો
આ
સાંજતડકો
ભૂખરાઢોળાવપરઝૂલે,
પવનનાનીનદીનાકાનમાંકૂજે,
હળુહલતીઅટકતીડોલતીઆકાશમાંથીઊડે
ફૂલેપથરાયલીએઝૂંપડીમાંથીનીકળતીધૂમ્રસેરો
સાંજતડકો
સ્હેજડોલ્યો,
શાંતનાનાછંદજેવીએકબાલા
રમ્યલયમાંકાયઝૂલવી; તારકોજેવાંચળકતાંડગ
ભરીગોરાં;
ધીરેઢોળાવઊતરી
દૂરનમતાસૂર્યનીસન્મુખજઈઊભી
અહીં
આવીરહેલીઆસુંવાળીરાત્રિનોઅંધારરમતોતૃણઉપર
શુંજોઉં?
ભીનીપાંપણોનીધાર
રમતોસ્નેહપોચોગાઢમીઠોરવભર્યોઅંધાર
કે
આતૃણઉપરરમતોસુંવાળીરાત્રિનોઅંધાર.
(અવકાશ, પૃ. ૫૭)
{Center|હાથ}}
અન્ધારનાદોરડેલટકેછેઓરડોએક
ભટકેછેછતનીવળીઓમાંઠેરઠેર
ભૂલાંપડેલપગલાંઅનેક
પતંગિયાંસ્વપ્નોનાંઊંડેઊંડેભોંયતળિયેછેક
ઘડિયાળેસમયનુંસૂકુંજંગલટિંગાય
ભેજથીભીનીભીંતોફુગાય
ઘરડીહવાહાંફીપડીફસડાય
ખુરશીઉપરઅડધોઢળી
બેહાથઢાળીટેમલેમાથુંનમાવી
જેપડ્યોત્હેનેહવેમાથેપડીછેટાલ
તેમથેછેરાત-દિનલખવાકશું.
લખવુંઘણુંઅઘરું
સોયનાનાકામહીંથીઊંટનુંસરવુંહજીસ્હેલું
તરવુંસાતસાગરનુંકેચન્દ્રપરનુંટહેલવુંએ
ખેલ
પણઆએકકોરાકાગળેલખવુંઘણુંમુશ્કેલ
માનીએથયોઊભો
એનાઅંગૂઠામહીંથીબાહુકજેવો
એકપડછાયોહળવેથીફૂટ્યો
ફૂટીફૂલ્યોતેરડેઢમઝોલથઈ
આખોગયોછવરાઈ
જેનીફૂગથીઊભરાયભીંતોભોંયછતટેબલ
અનેટેબલઉપરનોકમનસીબકાગળ
સ્હેજથકીએપ્રથમજોઈરહ્યોટટ્ટારનજરે
પછીભીતરઅચાનક, હાથફૂટતોજોઈ
એતાકીરહ્યો
તાક્યેગયો
લમ્બાયછેએહાથબારીબ્હાર;
લમ્બાયછેએહાથનગરો; વનો
નેવાદળાંનીપાર
લમ્બાયછેએહાથ
ગ્રહો, તારા, નિહારિકાભર્યાઅવસકાશનીપાર
આગળઅનેઆગળઘણેઆગળ
લમ્બાય... લમ્બાયછેએહાથ.