અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પવનકુમાર જૈન/બાબાગાડી

બાબાગાડી

પવનકુમાર જૈન

એમનાં લગ્નસમયનાં સર્વોત્તમ વસ્ત્રો
પહેરીને મારાં માતા-પિતા
ફરવા નીકળ્યાં છે
એમની સાથે એક બાબાગાડી પણ છે,
એ બાબાગાડીમાં બેઠો બેઠો હું
મારી ઝીણી, પાંત્રીસ વર્ષની
આંખો વડે જાડા કાચમાંથી
દુનિયાને જોઉં છું.
જતા-આવતા લોકો હસે છે.
ગુસપુસ કરે છે અથવા મોં ફેરવી લે છે
હું મારા માતા પિતાને પૂછું છુંઃ
શું આપણે આ બાબાગાડીને
ફગવી ન દઈ શકીએ?
હું બરાબર ચાલી ન પણ શ કતો હોઉં,
અને હું એટલી ઝડપથી તો કદીય
નહી દોડી શકું કે હું
ઓલિમ્પિક્સમાં ભાગ લઈ શકું.
પણ હું ડગમગ પગલે
તો ચાલી જ શકું છું.
એમના હોઠોને વધુ જોરથી
ભીડીને તેઓ બબડે છે:
તારાથી બરાબર ચાલી નથી શકાતું,
તું દોડી તો શકવાનો જ નથી
અને તારી ઉંમરે કોઈ
ડગમગ પગલે ચાલતું જ નથી.
અમે ઘણા જ થાકી ગયા છીએ,
છતાં તને બાબાગાડીમાં બેસાડીને,
ફરવા નીકળીએ છીએ,
દયા કરીને તું અમને
હવે વધુ ત્રાસ નહીં આપ.