અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ભાનુપ્રસાદ ત્રિવેદી/શરીરાષ્ટક

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
શરીરાષ્ટક

ભાનુપ્રસાદ ત્રિવેદી

દીઠી એની સ્ફટિક લયશી, કામ્ય, નિર્વસ્ત્ર કાય —
રક્ત-સ્પંદે તરલ; તુરગો ચક્ષુના ત્યાં તણાય.

લજ્જાઘેરી, દૃગ, શિથિલશા કેશ, ને ત્ર્યસ્ત શીર્ષ,
પર્ણે પર્ણે ટશર ભરતો કંપિત શ્વાસ-સ્પર્શ.

જ્યોત્સ્ના-શિલ્પ્યા અવયવ સ્ફુર્યા ઉષ્ણ, ભ્રૂભંગ કૃષ્ણ,
શબ્દો કો’ અસ્ફુટ અધર ગુંજ્યા શિરીષીય તૃષ્ણ.

સ્વલ્પ સ્પર્શે શશ-થરકતા અંગ વ્યંગો અજંપ,
ને ામતેલા શરદ વૃષશા તસ્‌તસ્યા આ નિતંબ.

વંકાયેલા કર શિર પરે, કક્ષ નિર્લોમ, કૃષ્ટ;
ગોરંભાયા સ્તન કઠિન, મસૃણ, સંનદ્ધ, ધૃષ્ટ.

જ્યાં ઓષ્ઠને પથ ઉદરનાં પારિજાતી પરોઢ —
નાભિ નીલાં વમળ, કટિના ગ્હૅકી ઊઠ્યા મરોડ.

સીલી જંઘા ચકિત હરિણી-દ્વંદ્વ-ભીડી સ-ફાળ,
વચ્ચે ઝૂક્યા કુમુદ સરકો યોનિનો હ્રસ્વ ઢાળ.

તૂટે કાયા-તટ, ધસમસે નસનસે હૃષ્ટ હેષા,
થૈ જાતો જ્યાં લય જગતનો, માત્ર કેલી અશેષા.