અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/‘સાબિર’ વટવા/તૂટેલ મિનાર

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


તૂટેલ મિનાર

‘સાબિર’ વટવા

ચાહ્યું હતું જીવનનું તે ઘડતર ન થઈ શક્યું;
એક રણ હતું, તે રણમાં સરોવર ન થઈ શક્યું.

હરદમ ગુલાબો છાબ ભરી વહેંચતો રહ્યો;
માળીથી તાજાં પુષ્પોનું અત્તર ન થઈ શક્યું.

દિલને હજારો વાર દબાવ્યું, છતાં જુઓ,
આ મીણ એનું એ જ છે, પથ્થર ન થઈ શક્યું.

ખંડેર દેખી આશાના કૈંક કાફલા રડ્યા;
તૂટેલ આ મિનારનું ચણતર ન થઈ શક્યું.

હરણાંની પ્યાસ રણમાં સદાની છીપી ગઈ,
શું ઝાંઝવાથી, કાર્ય મનોહર ન થઈ શક્યું.

પૂછી મને મનસ્વી વલણથી કથા? સુણો!
‘મેં જે ચહ્યું તે આપથી અકસર ન થઈ શક્યું.’

‘સાબિર’ નજર ઝુકાવીને ચાલો કદમ કદમ;
આ માર્ગમાં પડેલ કો પગભર ન થઈ શક્યું

(ધ્રૂજતી પ્યાલી, ૧૯૮૮, પૃ. ૨૬)