અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/‘સાબિર’ વટવા/ધ્રૂજતી પ્યાલી

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


ધ્રૂજતી પ્યાલી

‘સાબિર’ વટવા

વાત આવી ઓષ્ઠો થરથરતા સુધી;
જીભ ના ઊપડી છતાં મરતા સુધી.

રૂપ પણ શું પ્રેમને ઝંખી રહ્યું,
ન્હોતું નિશ્ચિત અશ્રુઓ ખરતાં સુધી.

ધ્રૂજતી પ્યાલી હતી મુજ હાથમાં;
તૌબા તૌબા મુખ ઉપર ધરતાં સુધી.

કાળી રાતો જોકે ઝગમગતી હતી;
ક્યાં સુધી? બસ, તારલા ખરતાં સુધી?

કંટકોએ છોડને પૂછી લીધું;
પુષ્પ શું હસતાં હતાં ખરતાં સુધી?

માળીડાએ એકદમ લૂંટી લીધી,
ના ટકી વાસન્તી પાંગરતાં સુધી.

ચિત્ર અધૂરું, આંખડી વિલાઈ ગઈ;
રંગ એ તસવીરમાં ભરતાં સુધી.

(ધ્રૂજતી પ્યાલી, ૧૯૯૮, પૃ. ૬૬)