કંદમૂળ/અંધારું
ભોંયતળિયે સાચવીને છુપાવેલું અંધારું,
પણ કોણ જાણે ક્યાંથી
રાતને પડી ગઈ ભાળ
અને હવે ભંડકિયામાં ખીલી નીકળ્યાં છે
રાતરાણીનાં ફૂલો.
એ મઘમઘતું અંધારું
કોઈ કવિની કવિતા જેવું બિચારું,
અકળાવી દે છે મને,
અને હું હવે ધોળા દિવસે
બહાર શોધી રહી છું,
સુગંધરહિત, શુદ્ધ અંધારું.
રસ્તે મળતા લોકો મને કહે છે,
સૌથી ગાઢ અંધકાર તો અહીં જ મળે કે ત્યાં જ મળે.
લોકો શું જાણે?
એ સૌ જાણે માત્ર અંધકારની ઉપમાઓ,
પણ મને જોઈએ અંધકાર
એવો નિર્મેળ, જેને હું અડી શકું આ બે હાથે.
જેને હું ગુલામ બનાવીને પૂરી શકું મારા ઘરમાં.
હું અંધારાની આદિ,
શોધી રહી છું એ સોહામણા ગ્રીક ગુલામને.
સુદઢ, સ્નાયુબદ્ધ શરીર અને ઝૂકેલી આંખો.
મને જોઈએ પ્રાચીન ગ્રીસના
એ ગુલામની આંખોનું અંધારું.
પ્રગાઢ અને
ઊઘડતી સવાર જેવું સ્વસ્થ.