કોડિયાં/પદ્મિનીનું ગીત
વગડાને વાટ કો’ લજામણીનો લૂમખો:
લીલુડી પાંદડીમાં જાંબલી ફલે ગૂંથ્યો:
અડશો મને ન કો અધીર!
મારો સાળુ ચોળાય!
પ્રેમરાગ સ્પર્શથી અંગ અકળાય!
ફૂલડાં સંગાથ એક શેવતીનો ઝૂમખો:
નીલમના ઝુંડમાં પારસ-ફૂલે લચ્યો:
પડછાયો કોઈ કુટિલ!
મારું અંગ અભડાય!
ભોગભૂખી આંખડીથી પાંખડી કપાય!
એકલ ઉરો તણા અબોલ શબ્દ ઊપડ્યા;
દરિયાના બેટમાં પડઘા થઈ પડ્યા;
દીવાદાંડીનું થયું શરીર!
એના ‘આવ!’ સંભળાય!
ભેખડની બાથ એ તો ! પાસ ના જવાય!
આભલાના બુરજમાં રૂપવેલ વીજળી:
તેજ તણી કાયમાં પ્રતાપની શિખા ભળી:
જોબનનાં તેજભર્યાં ચીર!
રૂપ એનાં દૂરથી પિવાય!
અડીએ તો અડનારું ખાખ થઈ જાય!
પદ્મિની પુષ્પમાં વસંત એક જોગણી:
અનંગ સમી આંખમાં પવિત્રતા ધખે ધૂણી:
અડશો ના! રોમરોમ તીર!
એની આશિષ લેવાય!
સંહિણનાં દૂધ સંહિથી જ જીરવાય!