ગાતાં ઝરણાં/કવનની ઓથ
ન આવી હદ સીતમગરના દમનની,
વટાવી હું ગયો સીમા સહનની.
સ્વયં છું આરસી મારા પતનની,
ચમન છું, ભીખ માગું છું પવનની.
ન હોતે પ્રેમનાં ઝરણાં મધુરાં,
તો ખારી થઈ જતે સરિતા જીવનની.
ભલે માટીમાં મુજને મેળવી દે,
પરંતુ હો એ માટી મુજ વતનની.
મરણ-કાળે સ્મરણ કીધું તમારું,
ઉષા ભાસી મને સંધ્યા જીવનની.
કયો સાગર છે એનું લક્ષ્ય-બિંદુ?
વહી ક્યાં જાય છે સરિતા જીવનની?
ધસી આવી હૃદય પર ઊર્મિઓ જ્યાં,
‘ગની’, મેં ઓથ લઈ લીધી કવનની.
૭-૫-૧૯૪૬