ગુજરાતી ગઝલસંપદા/ ધૂની માંડલિયા
ધૂની માંડલિયા
એક ક્ષણ કાયમ ઉગાડે છે મને,
એક જ ક્ષણ પાછી ઉખાડે છે મને.
હું સદાયે બંધ ઘરનું બારણું,
કોણ આવીને ઉઘાડે છે મને?
ઉંઘની બારાખડી શીખ્યા પછી,
જાગરણ આવી ઉંઘાડે છે મને.
તેં લખેલા પત્રની આબોહવા,
એ જ તો હરપળે જીવાડે છે મને.
હૂંફ જેવું ‘પ્રેમમાં મળતું’ ખરું,
પણ વધારે તો દઝાડે છે મને.
એક પ્યાદુ છે રમતનું તું ‘ધૂની’,
કો’ અગોચર સત રમાડે છે મને.