ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/અનામી આશ્ચર્યોમાં

૪૨. અનામી આશ્ચર્યોમાં

ઉશનસ્‌

અમારી યાત્રા આ પ્રવિશતિ હવે નામ વિણનાં
નર્યાં આશ્ચર્યોમાં, પરિચય વિનાની પૃથિવીમાં;
ગયાં છેલ્લાં છેલ્લાં તરુ, વસતિનાં ખેતર ગયાં,
વિધાતાનાં વાવ્યાં અસલ અટવી ઊઘડી રહ્યાં!
અજાણ્યા પ્હાડોનાં અચરતભર્યાં શૃંગ ઊઘડે,
અજાણ્યાં ઝાડોમાં નજર ઉડતી નામ ચૂગતી;
જતું થાકી હારી કુતૂહલ અહીં ગીચ વગડે,
દીધાની સંજ્ઞાઓ સકલ ચીજને શક્તિ જ નથી
અમારી લોકોની-વનથી નિરવાસ્યાં જનતણી,
અનામી વ્હૈં જાતાં ઝરણ, રણકે કંકર-કણી,
અજાણ્યાં પર્ણોની ખરતી ખખડંતી ડુગડુગી,
અહીં છોડી દૈને ગણતરી ઊભી સંસ્કૃતિ મૂગી!
અનામી પ્હાડોના પરિચય વિનાના તરુવને
ન મારું યાદા’વે અવ નગરનું નામ જ મને.