દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો/૭૪. ઘેલી મુસાફરની ગરબી
એક હતી મુસાફર ઘેલીરે, સુણો સાહેલિયો;
તેની આગળ એક તપેલીરે, સુણો સાહેલિયો.
ગઈ રાતની રાખી એઠીરે, સુણો સાહેલિયો;
ઊઠી પરભાતે માંજવા બેઠીરે, સુણો સાહેલિયો.
ઘણી રીતે ઘશી ઘશી થાકીરે, સુણો સાહેલિયો;
બહુ ડાઘ રહ્યા તોય બાકીરે, સુણો સાહેલિયો.
પુરી રીસે તપેલી ઉપાડીરે, સુણો સાહેલિયો;
સામા ભીંતની સાથે પછાડીરે, સુણો સાહેલિયો.
લઈ પથરો તપેલીને કૂટીરે, સુણો સાહેલિયો;
પડ્યાં ફાંકા તપેલી તો ફૂટીરે, સુણો સાહેલિયો.
થયા બપોર ભૂખ તો લાગીરે, સુણો સાહેલિયો;
પછી વાસણ માગવા લાગીરે, સુણો સાહેલિયો.
એને વાસણ આપે ન કોઈરે, સુણો સાહેલિયો;
પછી રાગ તાણી ઘણી રોઈરે, સુણો સાહેલિયો.
તોય થૈ ન તપેલી સાજીરે, સુણો સાહેલિયો;
હસે લોક ને તે મરે લાજીરે, સુણો સાહેલિયો.
જેથી સ્વારથ આપણો જરિયેરે, સુણો સાહેલિયો;
તેના ઉપર ક્રોધ ન કરિયેરે, સુણો સાહેલિયો.
લાત દૂઝતી ગાયની ખમિયેરે, સુણો સાહેલિયો;
તેને તજીએ તો દૂધ ક્યાં જમિયેરે, સુણો સાહેલિયો.
કોઈની સાથે ટુંકારે લડિયેરે, સુણો સાહેલિયો;
એમાં આપણે હલકાં પડિયરે, સુણો સાહેલિયો.
સાંખી ચાલે તે માણસ મોટુંરે, સુણો સાહેલિયો;
દલે સાચું માનો નથી ખોટુંરે, સુણો સાહેલિયો.