અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી /ક્હાનાનું કામ
`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી
મારું જીવતર ધન્ય ધન્ય કીધું
ક્હાનાએ મને કામ ચીંધ્યું,
કીધું ક્હાનાએ મને, ગાવડીને પૂર
રૂડી ગોકુળિયા ગામની ગમાણે,
પાણી ને પૂળો એને નીરજે ને દ્હોજે
પણ કરતી ન કાંઈ તું પરાણે :
કામ કેટલું આ સાદું ને સીધું!
ક્હાનાએ મને કામ ચીંધ્યું.
ન્હોતી જે આવતી ને ઢીંકે ચડાવતી
તે ગાવડીને ડચકારી ક્હાને;
સાલસ થઈને એ તો હાલી મુજ મોર
એની મેળે ગમાણની સાને :
એણે આસન ખીલાનું પાસ લીધું!
ક્હાનાએ મને કામ ચીંધ્યું.
દોરી ઉપાડી ત્યારે એણે નમાવી ડોક
પહેરી લીધી જાણે માળા;
નીર્યું નીરણ એણે ખાધું ને પાયું પાણી —
પીધું, કર્યા ન કોઈ ચાળા :
એણે સામેથી દૂધ દોહી દીધું!
ક્હાનાએ મને કામ ચીંધ્યું.
આવું આ કામ તોય ક્હાનાએ કીધું
એથી હરખે બની ગઈ હું ઘેલી;
ક્હાનાનાં વેણ થકી મારે શિર વરસી ગઈ
અઢળક આનંદની હેલી :
મેં તો હોંશે એ અમરત પીધું!
ક્હાનાએ મને કામ ચીંધ્યું.
(બૃહદ ગુજરાતી કાવ્યપરિચય, ભાગ ૧, ૧૯૭૩,
સંપા. મોહનભાઈ પટેલ, ચંદ્રકાન્ત શેઠ, પૃ. ૧૨૩)