અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/વિમલ અગ્રાવત/પ્રોષિતભર્તૃકાનું ગીત

પ્રોષિતભર્તૃકાનું ગીત

વિમલ અગ્રાવત

ગામને પાદર ઝૂલતી પૂનમરાત ને મારા ફળિયે બેઠું ઘોર ઘટાદાર ઘોર અંધારું,
ઉંબરા નામે પ્હાડને ભીંસોભીંસ ભીંસાવે એકલતા ચોપાસ ને માથે આભ નોધારું.

ખાબડખૂબડ પડછાયાના ગોખલે બળે દીવડી નાની રેબઝેબા થૈ હુંય મૂંઝાણી;
મોભના આખા વાંસ હડૂડે, ધડ ધડા ધડા નળિયાં ઊડે, વરસે સાજણ તરસ્યું પાણી;

ભણકારાથી ઝબકી જાગી જાય પારેવાં, હાંફતાં ઘૂ ઘૂ, ફફડે પાંપણ, કેમ હું વારું?
ગામને પાદર ઝૂલતી પૂનમરાત ને મારા ફળિયે બેઠું ઘોર ઘટાદાર ઘોર અંધારું.

તળિયાઝાટક આંખ ને સોણાં દૂર દેશાવર દૂર દરોગા દૂર દેશાવર દૂર ઠેબાણા;
ભમ્મરિયે પાતાળ ધરોબી તોય લીલુંછમ્મ ઝાડ બની ગૈ નકટી તારી યાદ ઓ રાણા;

રેશમી રજાઈ ઢોલિયે ઢાળી, મોરલા દોરી, આજ આંખેથી ટપકે ટપાક્ કાંઈ ચોધારું.
ગામને પાદર ઝૂલતી પૂનમરાત ને મારા ફળિયે બેઠું ઘોર ઘટાદાર ઘોર અંધારું.
કવિતા, ડિસેમ્બર