કંદમૂળ/પડછાયા

પડછાયા

વૃક્ષની બખોલમાંથી
બે આંખો મને પૂછે છે,
બહાર હવા તેજ છે?
વરસાદ છે?
ના. હું ખાતરી આપું છું,
કુમળા, સોનેરી તડકાની.
પણ મને શું ખબર હતી
કે આ જ હૂંફાળો તડકો પળવારમાં,
લાય લાય કરતો બાળી મૂકશે
પગનાં તળિયાંને, પંખીઓના પંજાને,
અને જોતજોતામાં
નજર સામે દેખાતા થઈ જશે, પડછાયા.
પંખીઓના પડછાયા
મારી આંખો સામે
આવે છે, જાય છે
પણ ઊંચે નજર કરું છું તો
સાવ ખાલી હોય છે આકાશ.
વૃક્ષની બખોલમાંથી મને પૂછતી એ આંખો
જાણે થડની જેમ ચિરાઈ ગઈ.
બહાર ઋતુઓ બદલાતી રહે છે.
આકરી હિમવર્ષામાં
હું ગુનેગારની જેમ ઊભી રહું છું બહાર.
મારા શરીર પર જામેલા બરફના ઢગને
ચાંચથી ખોતરતાં પેંગ્વિન,
ઉઝરડી નાંખે છે મારી ચામડી પણ.
પંખીઓની જેમ પાંખો પસારતા, ઋતુઓ સંકેલતા
મારા ત્વચા વગરના પડછાયા
પ્રખ્યાત છે, આ શહેરમાં.