કમલ વોરાનાં કાવ્યો/23 નવ્વાણુ વૃદ્ધો

નવ્વાણુ વૃદ્ધો

નવ્વાણુ વૃદ્ધો
વનમાં ઊંડે સુધી
એની પૂંઠે પૂંઠે પહોંચી આવ્યા છે
એકસો અઠ્ઠાણું ધ્રૂજતા, લબડતા હાથ
ઊંચા થઈ એની તરફ લં. બા... ય... છે
એકમેકમાં ગૂંચવાઈ જાય છે
હેઠા પડી જાય છે
એમની આંખો જરાક વાર ખૂલી રહે ત્યારે
ઝાંખા અંધારામાંય
એને એમનાં અલપઝલપ બિંબ દેખાઈ જાય છે
ઢળી પડતાં પોપચાં વચ્ચેથી
એ પણ સામટો વેરાઈ જઈ
અંધારાને વધુ ઘેરું કરી નાખે છે
એમનો નકરો ગણગણાટ
એના બહેરા કાન પર પડે છે
પણ પાછી પાની કરવા માટે
એનાં ગાત્રોમાં લગીરે સંચાર નથી
લથડતી પણ મક્કમ ચાલે
આગળ વધી રહેલા
થાકી ગયેલા વૃદ્ધોને એની ભીતર ઊતરી જતા
એ અટકાવી શકતો નથી
છેવટે
એય ફસડાઈને બેસી પડે છે
ઘૂંટણ ૫૨ કોણી
હથેળીમાં હડપચી ટેકવી બેઠો રહે છે
નર્યા અંધારામાં અંધારું થઈને
ચૂપચાપ
એકલો
એકલો બેઠો વિચારે છે
શત શરદનું આ વન, વિશાળ છે
શત વળે ચડેલું અંધારું અહીંનું, અપાર છે
છાતીના થડકારથી શતગણી ચુપકીદી,
અતાગ છે
ને એ થાકી ગયો છે