ખખડ્યાં પર્ણ, ઘડી ઝોકે ચઢેલું રાતરાણી – ફૂલ ઝબક્યું. જાગ્યો સાદ ઊંડોઃ ’ચોર’! પવન મધરાત લઈ ચાલ્યો ગયો. (આકૃતિ, પૃ. ૭)