શબદ કો’ક દાડો બને એકતારો એ આશાએ વેઠું અવાજોનો મારો. તમે દાદ આપીને ડોલ્યા કરો છો, હતું ઘેન શેનું જરા તો વિચારો. ૧૭-૫-૦૩
(પાદરનાં પંખી, ૬૭)