ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/આ-ગમન પછી

૧૦૯. આ-ગમન પછી

મણિલાલ હ. પટેલ

પરોઢે આવેલા સપન સમ આવ્યા પિયુ તમે
અહીં મારે ઘેરે, સ્વજન વચ હું એકલ ઊભી –
કમાડે અંઢેલી, નયનજલ રોકી નવ શકી :
રડી હર્ષે હું વા વિરહ દુઃખ? – જાણી નવ શકી!

તમે આવ્યા ત્યારે મૂક રહી, કશું યે નવ કથ્યું;
ન જોયું પૂરું મેં તવ મુખ અને પાંપણ ઢળી...
હતું હૈયે એવું કર પકડશો, કૈક પૂછશો...
ઉવેખી લજ્જાને સ્વજન વચ એ યે નવ થયું!
વિના બોલ્યા; ચાલ્યા? કશું પણ કથ્યું નૈ નજરથી?
તમે આવ્યા શું ને પ્રિયતમ ગયા એ ય શમણું!

સવારે ઊઠું ને પગથી પરનાં ચૂપ પગલાં–
થઈ સાચાં, મારા વિરહકૃશ પાદે ચચરતાં :
રડી આંખો ધોઉં; શિશિરઋતુમાં અંગ સળગે
તમે? ના... ના, સૂના પથ નજરને આવી વળગે!
૧૯૭૦