મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પદ (૪૯)

પદ (૪૯)

નરસિંહ મહેતા

વૈષ્ણવજન તાે તેને કહીએ જે પીડ પરાઈ જાણે રે;
પરદુ:ખે ઉપકાર કરે ને મન અભિમાન ન આણે રે.
વૈષ્ણવજન
સકળ લાેકમાં સહુને વંદે, નિંદા ન કરે કેની રે;
વાચ-કાછ-મન નિરમલ રાખે, ધન્ય ધન્ય જનની તેની રે.
વૈષ્ણવજન
સમદૃષ્ટિ ને તૃષ્ણાત્યાગી, પરસ્ત્રી જેને માત રે;
જિહ્વા થકી અસત્ય ન બાેલે, પરદ્રવ્ય ન ઝાલે હાથ રે.
વૈષ્ણવજન
માેહ-માયા વ્યાપે નહિ તેને, દૃઢ વૈરાગ્ય તેના મનમાં રે;
રામનામ-શું તાળી લાગી, સકળ તીરથ તેના તનમાં રે.
વૈષ્ણવજન
વણલાેભી ને કપટરહિત છે, કામ-ક્રાેધ જેણે માર્યા રે,
ભણે નરસૈંયાે: તેનું દર્શન કરતાં કુળ એકાેતેર તાર્યાં રે.
વૈષ્ણવજન