મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/લોક-ગીતકારો પદ (૩૬)
કાસમ, તારી વીજળી!
હાજી કાસમ, તારી વીજળી રે મધદરિયે વેરણ થઈ!
શેઠ કાસમ, તારી વીજળી રે સમદરિયે વેરણ થઈ!
ભુજ અંજારની જાનું રે જૂતી
જાય છે મુંબઈ શે’ર. - કાસમ, તારી
દેશપરદેશી માનવી આવ્યાં,
જાય છે મુંબઈ શે’ર. - કાસમ, તારી
દસ બજે તો ટિકટું લીધી
જાય છે મુંબઈ શે’ર. - કાસમ, તારી
તેર તેર જાનું સમાટી જૂતી
બેઠા કેસરિયા વર. -કાસમ, તારી
ચૌદ વીશુંમાંય શેઠિયા બેઠા
છોકરાંનો નૈ પાર. -કાસમ, તારી
અગિયાર બજે આગબોટ હાંકી
જાય છે મુંબઈ શે’ર. - કાસમ, તારી
બાર બજે તો બરોબર ચડિયાં
જાય છે મુંબઈ શે’ર. - કાસમ, તારી
ઓતર દખણના વાયરા વાયા
વાયરે ડોલ્યાં વા’ણ. - કાસમ, તારી
મોટા સાહેબની આગબોટું મળિયું
વીજને પાછી વાળ્ય. - કાસમ, તારી
જહાજ તું તારું પાછું વાળ્યે
રોગ તડાકો થાય. - કાસમ, તારી
પાછી વાળું, મારી ભોમકા લાજે!
અલ્લા માથે એમાન. - કાસમ, તારી
આગ ઓલાણી ને કોયલા ખૂટ્યા
વીજને પાછી વાળ્ય. - કાસમ, તારી
મધદરિયામાં મામલા મચે
વીજળી વેરણ થાય. - કાસમ, તારી
ચહમાં માંડીને માલી જોવે
પાણીનો ના’વે પાર. - કાસમ, તારી
કાચને કુંપે કાગદ લખે
મોકલે મુંબઈ શે’ર - કાસમ, તારી
હિન્દુ મુસલમીન માનતા માને
પાંચમે ભાગે રાજ. - કાસમ, તારી
પાંચ લેતાં તું પાંચસે લેજે
સારું જમાડું શે’ર. - કાસમ, તારી
ફટ ભૂંડી તું વીજળી! મારાં
તેરસો માણસ જાય. - કાસમ, તારી
વીજળી કે’ મારો વાંક નૈ, વીરા
લખિયલ છઠ્ઠીના લેખ. - કાસમ, તારી
તેરસો માણસ સામટાં બૂડ્યાં
બૂડ્યા કેસરિયા વર. - કાસમ, તારી
ચૂડીએ કોઠે દીવા જલે ને
જુએ જાનું કેરી વાટ. - કાસમ, તારી
મુંબઈ શે’રમાં માંડવા નાખેલ
ખોબલે વેં’ચાય ખાંડ. - કાસમ, તારી
ઢોલ ત્રંબાળુ ધ્રુસકે વાગે
જુએ જાનુંની વાટ. - કાસમ, તારી
સોળસેં કન્યા ડુંગરે ચડી
જુએ જાનુંની વાટ. - કાસમ, તારી
દેશદેશથી તાર વછૂટ્યા
વીજળી બૂડી જાય. - કાસમ, તારી
વાણિયા વાંચે ને ભાટિયા વાંચે
ઘર ઘર રોણાં થાય. - કાસમ, તારી
પીઠી ભરી તો લાડડી રુએ
માંડવે ઊઠી આગ. - કાસમ, તારી
સગું રુએ એનું સાગવી રુએ
બેની રુએ બાર માસ. - કાસમ, તારી
મોટા સાહેબે આગબોટું હાંકી
પાણીનો ના’વે પાર. - કાસમ, તારી
મોટા સાહેબે તાગ જ લીધા
પાણીનો ના’વે પાર. - કાસમ, તારી
સાબ મઢ્યમ બે દરિયો ડોળે
પાણીનો ના’વે તાગ. - કાસમ, તારી