મનીષા જોષીની કવિતા/બરફની દીકરી
સૂરજના સોનેરી પ્રકાશમાં
ઝળાંહળાં થતા એ દિવસને પકડીને
ઘરના ભંડકિયામાં પૂરી દીધો છે મેં,
ક્યારેક
શિયાળાની સમી સાંજે
કે ભીની વરસાદી રાતે
એ દિવસનો એક ટુકડો હું બહાર કાઢું છું
અને ઓજસ્વી તડકામાં
મારી સુંવાળી ત્વચાને જોતી બેસી રહું છું.
એ તડકાને સાચો માનીને ખીલી ઊઠેલાં
સૂરજમુખીનાં ફૂલો ચૂંટતી રહું છું.
પછી ધોળા દિવસે
એ તડકાની ઓથે લપાઈને સરી ગયેલા
પ્રિયજનની પીઠને યાદ કરું છું.
મારી દીકરીના જન્મ વખતે
નહોતો ઊગ્યો આ સૂરજ.
બરફમાંથી બનેલી દીકરી, ઓગળી જવાના ડરે
ઘરના ઝાંપા સુધી પણ બહાર નથી જઈ શકતી.
સૂરજની રોશનીથી ઝળહળતો
ઘરના ભંડકિયાનો એક ગુપ્ત ભાગ
સાવ અજાણ્યો છે
ઘરમાં હસતી-૨મતી મારી દીકરીથી.
મેં વશમાં કરી લીધો છે, સૂરજને
અને એમ જિવાડી છે
અમારી આ બરફની દીકરીને.