યાત્રા/મેં વાંછ્યું

મેં વાંછ્યું

મેં વાંછ્યું કે ફૂલભરી નજાકતો
ફેલાયેલી ચોગમ માહરી રહે,
માધુર્યના ઘૂંટ ભરી ભરી મને
નવાજતી આ નિત જિન્દગી રહે.

તેં કિન્તુ આ રુક્ષ કઠોરતાનાં
જાળાં વિષે આંહિ મને વસાવ્યો,
ને કંટકોનાં કટુ તિક્ત ટોચણાં-
તણી મને જ્યાફત માત્ર બક્ષી.

છે એ ય હા ઠીક! માધુર્ય શું તે
માણ્યું હશે મેં બહુ પૂર્વ કાળે;
કહે, નહીં તો બસ આટલી બધી
પિછાનથી કેમ શકું જ ઝંખી એ?

હવે રહ્યું જે જગ બાકી, તેને
પિછાનવું પૂર્ણપણે તદાત્મ થૈ;
પિછાનવું, હા, વળી ચાહવું અને
કઠોર એ કંટકની જમાતને
માધુર્ય પેલું ચિરજ્ઞાત બક્ષવું.

ઑક્ટોબર ૧૯૪૫