વેણીનાં ફૂલ/કાંઠે રમનારાં
ગિરિધર ચારે ગાવડી, હાં રે ભેળા બળભદ્ર વીર
દરિયાના તીર રળીઆમણા રે
રૂડાં રમે નાનાં બાળ;
નાતાં ગાતાં ને કાંઈ નાચતાં,
હાં રે હૈયે નથી કોની ફાળ
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
ઉંચે અનંત આભ થંભીયાં રે
વિના થોભ ને થડકાર;
નીચે નીચે રે નીલાં પાણીડાં
હાં રે સદા ફીણાળાં શ્રીકાર
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
વેળુ દાબીને કરે ઘોલકી રે
રૂડાં તરાવે છે વ્હાણ;
પાળ્યેથી વીણી વન પાંદડાં,
હાં રે ગુંથે હોડલાં સુજાણ
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
રમતાં તે બાલુડાંએ દીઠડાં રે
એવાં અચરજ બે ચાર;
ક્યાં રે હાલ્યા આ મોટા કાફલા,
હાં રે કોણે ડોળીઆં પતાળ
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં.
મરજીવા મોતીડાંના લોભીયા રે
ડોળે પાણીનાં પતાળ;
વાણીડા લક્ષ્મી તણા લાલચુ,
હાં રે હાલ્યા ખેડવાવેપાર
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
બાલુડાં ન જાણે જળ ડોળતાં રે,
નથી જાણતાં વેપાર
કાંઠે બેસીને વીણે કોડીઓ
હાં રે વીણે શંખલા બે ચાર
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
દરિયો ભેંકાર ભુરો ગાજતો રે,
હસે સાગરે જુવાળ;
હાલાં ગાતી રે જાણે માવડી,
હાં રે નાનાં બાલુડાંને કાન
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
ઓચીંતા આભ ચડ્યા વાયરા રે,
ગડ્યાં કાળનાં નિશાન;
ડૂબ્યા મરજીવા મોતી વીણતા,
હાં રે ડૂબ્યા વાણીડાનાં વ્હાણ
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં
મોતી માયાના મોટા લોભીયા રે,
મહીં પડી ખુવે પ્રાણ;
નાનાં નિરલોભી ઉભાં કાંઠડે
હાં રે કરે ગાન ગુલતાન
-કાંઠે રમે રે રૂડાં બાલુડાં