પુરાતન જ્યોત/૫: Difference between revisions

દેવીદાસ ઊઠ્યા. દીવાલની ખીંટી પર એકતારો લટકતો હતો. પિતા પુત્રને લે તે રીતે એકતારાને ખોળામાં બેસારી દેવીદાસે બીજા હાથમાં મંજીરા વીંટાળ્યા. ઘેરા અને ગંભીર સ્વરે એણે ભજન ઉપાડ્યું :  

ગોધન હાલ્યાં જાય,  

ગોધન હાલ્યાં જાય.  

  એકલ ધરતી ઊભી ભાંભરે

વાછરડાં ખવાય.  

વાછરડાં ખોવાય.  

માતનાં બાળકડાં ખોવાય.  

૨

ઊઠે ગોવાલા! નંદદુલારા!

રજની ખાવા ધાય;  

કોણ શોધવા જાય?  

૩

લીલી એક ડાંખળનું લોભી

ભેખડ ચડી ઊભું બાળ :  

હેઠળ જળ ભેંકાર  

અમરબાઈ એકધ્યાને સાંભળી રહી. એને લાગ્યું કે જાણે પોતે જ પૃથ્વીમાતાનું ભૂલું પડેલું વાછરડું છે : પોતે જ કોઈ વિકટ ભેખડ ઉપર ચડીને નીચે ઊતરવાના રસ્તા વગર ઊભેલ છે. એનું અંતઃકરણ પણ કોઈ ગોપાલનું આરાધન કરે છે, એવામાં —  

"આ બેઠી એ તો આંહીં!” એકાએક બોલ સંભળાયો.