સોરઠી સંતવાણી/ભક્તિની જુક્તિ: Difference between revisions

વીજળીને ચમકારે મોતી પરોવવું, પાનબાઈ,  

જોતજોતામાં દિવસ વહ્યા ગયા રે, પાનબાઈ.  

આવાં પદો સાસુએ રોજ ઊઠીને સંભળાવ્યાં ત્યારે વહુ પાનબાઈ જવાબ દે છે :

છૂટાં રે તીર હવે નો મારીએં, બાઈજી,  

કલેજાં મારાં વીંધી નાખ્યાં, બાઈજી,  

બાણ રે વાગ્યાં ને રૂંવાડાં વીંધાણાં, બાઈજી,  

આપોને વસ્તુ મુંને લાભ જ લેવા,  

પણ માનવપ્રાણની છીછરાવટને જાણનારાં ગંગાસતી જવાબ વાળે છે — હજી વાર છે પરિપૂર્ણ ક્રિયા બતાવવાની. હજુ સાચાં બાણ વાગ્યાં નથી. બાણ વાગ્યા પછી તો, વહુ! વાચા ન રહે મોંમાં —

હજી પૂરાં બાણ તમને નથી લાગ્યાં, પાનબાઈ;  

બાણ રે વાગ્યાથી સૂરતા ચડે અસમાનમાં,  

બાણ રે વાધ્યાં હોય તો બોલાય નહીં, પાનબાઈ  

ગંગાસતી એમ બોલિયાં રે  

અને સાસુએ તો વહુને ખોળામાં બેસારીને રસ-પ્યાલો પાયો :

ખોળામાં બેસારી તમને વસ્તુ રે આપું  

વખત આવ્યો છે મારે ચેતવાનો, પાનબાઈ,  

આપ્યો રસ ને ખોળામાં બેસાર્યા  

ગંગા રે સતી એમ બોલિયાં  

ત્યાં તો નીરખ્યા ત્રિભોવનનાથ.

માણવો હોય તો રસ માણી લેજો, પાનબાઈ,  

કહેવું હતું તે તો કહી દીધું, પાનબાઈ  

રે’ણી થકી જોને રામ રીઝે, પાનબાઈ,  

રે’ણી થકી અધ્ધર ઉતારા, પાનબાઈ,  

રે’ણી તો સરવથી મોટી રે, પાનબાઈ,  

એવું પ્રબોધીને ગંગાસતી સ્વધામ ગયાં. પ્રથમ તો પાનબાઈને અફસોસ થયો; પછી —

વસ્તુને વિચારતાં આનંદ ઊપજ્યો  

અંતર બદલ્યું, નિરમળ બની બેઠાં,  

હાણ ને લાભની મરી ગઈ કલ્પના  

બ્રહ્માનંદ ખીલી ગયો ચિત્તલાઈ.

જ્યાં રે જોવે ત્યાં તો હરિ હરિ ભાળ્યા,  

રસ તોં પીધો અગમનો અપાર,  

આવી ભજનવાણી વડે નવી ટાંચણ-પોથીઓ ભરાઈ રહી છે, અને લોકસાહિત્યના રેવતાચળ ફરતી મારી પરકમ્માનો છેડો આવતો નિહાળું છું. ભજનવાણી એ આ પરકમ્માનું અંતિમ સીમાચિહ્ન છે.

{{Right|[‘પરકમ્મા’]}}

{{Poem2Close}}