ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/રાજેન્દ્ર પટેલ/જૂઈની સુગંધ: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

કૉફીન જ્યારે વહેલી પરોઢે ઍરપોર્ટ ઉપરથી મેટાડોરમાં સંજયના બંગલે આવ્યું ત્યારે અમે બધા છૂપી ઉત્સુકતાથી ટોળે વળેલાં. છેલ્લાં પાંચ દિવસથી હું સંજયના પડછાયાની જેમ રહેલો. કૉફીન તેના બંગલે આવે તે પહેલાં આખા કમ્પાઉન્ડમાં, ગાર્ડનમાં તે ઘરના રૂમેરૂમે અગરબત્તી સળગાવી વાતાવરણ બદલી કાઢેલું. સફેદ કપડાંથી સજ્જ ડાઘુઓથી બંગલો હકડેઠઠ ભરેલો હતો. એક જડબેસલાક નિઃશબ્દતા છવાઈ ગઈ હતી. જાણે કૉફીનની અંદરનું વાતાવરણ બહાર ના ફેલાઈ ગયું હોય! પણ કૉફીન આવ્યું ત્યારે મારી ઉત્સુકતા મારી આગળ નીકળી ગઈ. હું સંજયને ગાર્ડનમાં જ મૂકીને ગેટ તરફ દોડ્યો. ઝાંપા પાસે આવીને ઊભેલી મેટાડોરમાંથી ભારે કૉફીન નીચે કેમ ઉતારવું તેની ચિંતામાં સૌ હતાં. ક્ષણ બે ક્ષણ મને જૂઈનો ચહેરો અલપઝલપ વરતાઈ આવ્યો.

થોડાક દિવસો પસાર થયા હશે. ત્યાં એક દિવસ મારો મોબાઈલ રણકયો. સામે સંજય હતો. કહે આ કૉફીનનું કંઈક કર. ઘરના બધા ગભરાય છે. બધાને એમ છે કે આનો નિકાલ કરો કારણ કે તેના લીધે જૂઈની યાદ જતી નથી. બધું ભારે ભારે ને ગંભીર લાગે છે. મેં કહ્યું, ‘હું તેને લઈ જઈશ પણ મારી એક શરત છે!’ સંજય કહે, ‘પણ કૉફીનનું તું શું કરીશ?’ મારાથી સહસા બોલી જવાયું કે, ‘કૉફીનને, રાખીશ, સાચવીશ અને એક એવી સંસ્થાને આપીશ જે બિનવારસી લાશની માનભેર અંતિમ ક્રિયા કરતી હોય.’ તે વચ્ચે બોલ્યો, ‘ભલે, પણ તારી શરત શું છે?’ મેં કહ્યું, ‘એ જ કે અંશુ મને દત્તક આપી દે.’ તેનો હકારાત્મક જવાબ સાંભળું ન સાંભળું ત્યાં ફરીથી જૂઈની સુગંધ ચોફેર ફરી વળી. આ વખતે એમ લાગ્યું કે જાણે તેની સુગંધ મારી અંદરથી આવતી હતી.

{{Poem2Close}}