|
|
| Line 54: |
Line 54: |
| <center>૨૫-૩-૨૦૦૯</center> | | <center>૨૫-૩-૨૦૦૯</center> |
| </poem> | | </poem> |
|
| |
| -------------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| કેવળ રહી છે યાદો,
| |
| તકદીરનો તકાદો.
| |
|
| |
| સમજણ વધારવાનો,
| |
| રસ્તો બતાવ સાદો.
| |
|
| |
| જ્યાં ત્યાં મને મળે છે,
| |
| શું છે હજી ઈરાદો?
| |
|
| |
| સદ્ સામે સદ્ લડે છે,
| |
| ત્યાં શું કરે લવાદો?
| |
|
| |
| ભવભવ વિરહમાં વીત્યા,
| |
| પૂરી કરો સૌ ખાદો.
| |
|
| |
| શ્વાસોનો થાક નાહક,
| |
| મારા ઉપર ન લાદો.
| |
|
| |
| મૃત્યુને છેટું રાખે –
| |
| ‘ઈર્શાદ’ છે ને દાદો?
| |
| {{Right|૧૯-૫-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| -----------
| |
| <poem>
| |
| પહોંચવાનું ગેબી અણસારા સુધી,
| |
| આવવું સહેલું નથી મારા સુધી.
| |
|
| |
| શોધવો છે એ તો નક્કી વાત છે,
| |
| હાથ લંબાવીશ અંધારાં સુધી.
| |
|
| |
| મોરની બોલાશ ક્યાં પહોંચી ગઈ?
| |
| વીજળીના એક ઝબકારા સુધી?
| |
|
| |
| તુચ્છ છે, કેવળ તણખલું છે સમજ,
| |
| તું ધસી ક્યાં જાય અંગારા સુધી?
| |
|
| |
| આંખ સામે કૈંક રસ્તાઓ હતા,
| |
| એક રસ્તો જાય છે તારા સુધી.
| |
|
| |
| {{Right|૧૦-૮-૨૦૦૭}}<br>
| |
| </poem>
| |
| ---------------
| |
| <poem>
| |
| જોઈએ, વહેલી પરોઢે એક તારો જોઈશે,
| |
| દૂરનો તો દૂરનો તારો સહારો જોઈશે.
| |
|
| |
| સાંકડું ને સાંકડું ઘર થાય છે વરસોવરસ,
| |
| વૃદ્ધ બનતા શ્વાસને લાંબો પટારો જોઈશે.
| |
|
| |
| સાવ કોરી આંખની એક જ હતી બસ માંગણી,
| |
| છો થવાનું થાય; પણ અશ્રુ વધારો જોઈશે.
| |
|
| |
| ચાલવા ને ચાલવામાં માર્ગ લંબાતો ગયો,
| |
| આર્તસ્વરમાં હુંય કહેતો કે ઉતારો જોઈશે.
| |
|
| |
| સાંજ ટાણે હાટડી જો ખોલશો ‘ઈર્શાદ’ તો,
| |
| આપ પાસે સ્વપ્નના વિધવિધ પ્રકારો જોઈશે.
| |
|
| |
| {{Right|૧૪-૯-૨૦૦૭}}<br>
| |
| </poem>
| |
| -----------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| હાથે ચડી ગયું છે રિમોટનું રમકડું,
| |
| એ જણ મનુષ્યમાંથી ઈશ્વર બની ગયું છે.
| |
|
| |
| જેને કહો છો મિથ્યા એ તો જગત છે મિત્રો,
| |
| કેવી રીતે કહું કે નશ્વર બની ગયું છે?
| |
|
| |
| આંસુનો મારો વાગ્યો અમને રહીરહીને,
| |
| પાણી હતું તે આજે પથ્થર બની ગયું છે.
| |
|
| |
| વરસો જૂની હવેલી ક્યારેક તો પડત, પણ,
| |
| તારે લીધે બધુંયે સત્વર બની ગયું છે.
| |
|
| |
| ‘ઈર્શાદ’ કેમ લાંબું જીવી જશે ખબર છે?
| |
| તારું સ્મરણ પધારી બખ્તર બની ગયું છે.
| |
| {{Right|૨૩-૫-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
|
| |
| ---------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| એવી કેવી વાત છે,
| |
| કે મિશ્ર પ્રત્યાઘાત છે?
| |
|
| |
| છે પ્રબળ જિજીવિષા,
| |
| મોત પણ ઉદ્દાત્ત છે.
| |
|
| |
| જીવ માટે દેહ એ,
| |
| પારકી પંચાત છે.
| |
|
| |
| હાથ ઊંચા કર નહીં,
| |
| આભ બહુ કમજાત છે.
| |
|
| |
| હંસનાં વાહન મળ્યાં,
| |
| (ને) કાગડાની નાત છે.
| |
|
| |
| જે નજરની બહાર છે,
| |
| એય ક્યાં બાકાત છે.
| |
|
| |
| જે નથી ‘ઈર્શાદ’ તે,
| |
| ચોતરફ સાક્ષાત છે.
| |
|
| |
| {{Right|૨૭-૫-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| ---------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| સૌ સમસ્યા જેવી છે એવી જ છે,
| |
| એ કદી ક્યાં કોઈના જેવી જ છે?
| |
|
| |
| વ્યર્થ ખેતી જાય એ ચાલે નહીં,
| |
| આંખની બધી નીપજ લેવી જ છે.
| |
|
| |
| વેદના એમ જ નથી મોટી થઇ,
| |
| મેં જનેતા જેમ એ સેવી જ છે.
| |
|
| |
| શ્વાસ જેવા દીકરે ભેગી કરી,
| |
| માલમિલકત વારસે દેવી જ છે.
| |
|
| |
| શું મરણની બાદ દુનિયા હોય છે?
| |
| હોય છે, તો બોલને, કેવી જ છે?
| |
|
| |
| {{Right|૨૯-૫-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| --------
| |
| <poem>
| |
| ઊંઘમાંથી જાગ, બાળક,
| |
| મુઠ્ઠી વાળી ભાગ, બાળક.
| |
|
| |
| બંધ આંખો ખોલ ઝટપટ,
| |
| ચોતરફ છે આગ, બાળક.
| |
|
| |
| પૂછશે આવી વિધાત્રી :
| |
| ‘રાગ કે વૈરાગ, બાળક?’
| |
|
| |
| જળકમળ જો છાંડવાં છે,
| |
| પ્રાપ્ત પળ પણ ત્યાગ, બાળક?
| |
|
| |
| ખૂબ ઊંચે ઊડવું છે?
| |
| ખૂબ ઊંડું તાગ, બાળક.
| |
|
| |
| એમને છટકી જવું છે,
| |
| શ્વાસ શોધે લાગ, બાળક.
| |
|
| |
| મોત મોભારે જણાતું,
| |
| શું ઉડાડે કાગ, બાળક?
| |
|
| |
| {{Right|૨૦-૬-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| -------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| હાશ, અંતે જીવને ઝોબો ચડ્યો,
| |
| બાપડો આ દેહ ઠેકાણે પડ્યો.
| |
|
| |
| શહેર, શેરી, ઘર તો ઓળંગી ગયા,
| |
| પણ, મને આ એક પડછાયો નડ્યો.
| |
|
| |
| કોઈ સાંભળતું નથી મારી બૂમો :
| |
| ‘ભીંત પર લટકાવવા ફોટો જડ્યો?’
| |
|
| |
| સ્વસ્થ મનથી તું વિચારી જો ફરી,
| |
| છેક છેલ્લી વાર તું ક્યારે રડ્યો?
| |
|
| |
| એમ લાગે છે મને ‘ઈર્શાદ’ કે,
| |
| કોઈએ કાચો મુસદ્દો છે ઘડ્યો.
| |
| {{Right|૨૭-૬-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
|
| |
| ------------
| |
| <poem>
| |
| ‘આવું’, ‘આવું’ કહી ના આવે,
| |
| ખોરંભે એ કામ ચડાવે.
| |
|
| |
| લગાતાર ઈચ્છા જન્માવે,
| |
| જીવતેજીવત મન ચણાવે.
| |
|
| |
| જોઈ તપાસી શ્વાસો લો,
| |
| એ ખોટા સિક્કા પધરાવે.
| |
|
| |
| સામે પાર મને મોકલવા,
| |
| અણજાણ્યાને કાર ભળાવે.
| |
|
| |
| જાત ઉપર નિર્ભર ‘ઈર્શાદ’,
| |
| ખોદી કબર ને પગ લંબાવે.
| |
|
| |
| {{Right|૧૬-૭-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
|
| |
| --------------------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| હતો ત્યારે હતો આજે હવે એ દબદબો ક્યાં છે?
| |
| હવે ખુશબો નથી એનો ફૂલોને વસવસો ક્યાં છે?
| |
|
| |
| સમયસર બોલવું પડશે, નહીં ચાલે મૂંગા રહેવું,
| |
| ગગનને હોય છે એવી; ધરા! તારે તકો ક્યાં છે?
| |
|
| |
| બધો વૈભવ ત્યજીને આવશું તારે ઘરે, કિંતુ,
| |
| મરણના દેવ! શ્વાસોનો નિકટવર્તી સગો ક્યાં છે?
| |
|
| |
| ટપાલી જેમ રખડ્યો છું તને હું શોધવા માટે,
| |
| મળે તું નામ સરનામે મને, એ અવસરો ક્યાં છે?
| |
|
| |
| ઘણીયે વાર પૂછું છું મને ‘ઈર્શાદ’ સાંજકના,
| |
| તમારા દુશ્મનો ક્યાં છે ને એની ખટપટો છે?
| |
|
| |
| {{Right|૨૧-૭-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| ---------------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| ભોંયે પડેલું પાંદડું મોઢું બગાડતું,
| |
| ‘આ જીર્ણ ઝાડ આજ પણ પંખી ઉગાડતું’.
| |
|
| |
| કેવું બિચારું બાપડું જૂનું જગત હતું?
| |
| મારા ગુનાઓનું જૂનું વાજું વગાડતું.
| |
|
| |
| મારા મરણનાં કારણો શોધ્યાં નહીં જડે,
| |
| પાણી ઊંઘાડતું અને પાણી જગાડતું.
| |
|
| |
| ખૂબ જ નિરાંતે દેહમાં બેઠેલ જીવને,
| |
| ગાંડું થયેલું શ્વાસનું ટોળું ભગાડતું.
| |
|
| |
| આ કેવી અવસ્થાએ મન પહોંચી ગયું હતું?
| |
| ‘ઈર્શાદ’ વાતે વાતે એ ખોટું લગાડતું.
| |
|
| |
| {{Right|૨-૮-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
|
| |
| --------------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| ઝીણી ઝાણી છાંટ છે વરસાદની,
| |
| વ્હાલની આ રીત છે ઈર્શાદની.
| |
|
| |
| જન્મ લીધો ત્યારથી જીવ માંગતો,
| |
| જીવ લેશે જિદ્દ આ જલ્લાદની.
| |
|
| |
| હું ગઝલમાં વાત મન સાથે કરું,
| |
| ક્યાં જરૂરી મારે તારી દાદની?
| |
|
| |
| પાંપણો પર બોજ વધતો જાય છે,
| |
| કમ કરો વાતો પુરાણી યાદની.
| |
|
| |
| કમ કરો વાતો પુરાણી યાદની,
| |
| વ્હાલની આ રીત છે ‘ઈર્શાદ’ની.
| |
|
| |
| {{Right|૪-૮-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| --------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| શ્વાસ થાક્યા દોડીને હદ બહારનું,
| |
| શોધ સરનામું હવે અંધારનું.
| |
|
| |
| આંખ શું મસળી રહ્યો છે, આંધળા?
| |
| રૂપ અપરંપાર મારા યારનું.
| |
|
| |
| રૂ-બ-રૂ મળવાની મારી જિદ્દ છે,
| |
| એ જ કારણ આપણી તકરારનું.
| |
|
| |
| ચાડિયા ઊભા કરો છો ખેતરે?
| |
| કૈં વિચાર્યું પંખીના ધબકારનું?
| |
|
| |
| હોય હિંમત, થા પ્રગટ ‘ઈર્શાદ’માં-
| |
| ને પછી જો દ્રશ્ય આ સંસારનું.
| |
| {{Right|૧૫-૮-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
| ----------
| |
|
| |
| <poem>
| |
| છે ધધખતું પણ ઉપરથી શાંત, હોં,
| |
| વૃદ્ધ બનતાં પ્રાપ્ત આ એકાંત, હોં.
| |
|
| |
| કૈંક એ જોઈ ગયો છે ત્યારથી,
| |
| ચિત્ત-ચક્ષુ બેય સરખાં શાંત, હોં.
| |
|
| |
| જેમ જળમાં અન્નનો દાણો ફૂલે,
| |
| વૃત્તિનું આવું હતું વૃતાંત, હોં.
| |
|
| |
| માપસરની વેદના ખપતી નથી,
| |
| એ વધે અનહદ તો છે વેદાંત, હોં.
| |
|
| |
| કેટલાં કીધાં જતન ‘ઈર્શાદ’ તેં?
| |
| છેક છેલ્લે તોય છે, દેહાંત, હોં.
| |
|
| |
| {{Right|૧૮-૮-૨૦૦૯}}<br>
| |
| </poem>
| |
|
| |
| -----------------
| |