ટોળાં અવાજ ઘોઘાટ/૧૯ –શેાધ-૩: Difference between revisions

કંઈ કશી જાણ નથી.

આ સર્વને હું જોઉં છું

અમે અલગ છીએ એકબીજાથી

અને એવા જ અલગ છીએ સ્વજનો અને મિત્રો.

મારા સ્વજન કે મિત્રના મનમાં પ્રતિ પળે શું શું ચાલી રહ્યું છે

પળેપળ ઝીણું મોટું સતત પ્રવાહી અનિરુદ્ધ અખંડ, નીરવ નીરવ

બીજાને તો લાગે, પણ સતત અથડાતું પછડાતું કર્કશ કર્કશ  

તેનો વિનિમય ખાસ કશો જ થતો નથી, થઈ શકતો નથી.

સ્વજન કે મિત્ર વિશેની મારી ‘સમજણ’

આકાશ, પર્વત, સમુદ્ર અને કીડી વિષેની સમજણ જેવી જ  

સાવ અધૂરી અધૂરી, ઉપરછલ્લી બલકે સાવ સદંતર ખોટ્ટી હશે.

અને એમનાથી જ માત્ર નહીં

મારાથી પણ હું સાવ અલગ;

નખશીખ આ રહસ્યમય મારા દેહની અંદર

તે કંઈ મેં મારી આંખથી કદી જોઈ નથી.

મને ઘણી વાર કુતૂહલ થયું છે મારી હોજરીમાં વસતા

આમ હથેલીમાં લઈને; કેમ કે એ મારું છે.

મારા ઘરની સામે એક મોટો પથ્થર પડ્યો છે એમ ને એમ

હું એને રોજ જોઉં છું.

અમારે કોઈ કશો સંબંધ નથી છતાં મારે એને રોજ જોવાનો ?

આમ ઢંકાયેલું જ રહેવાનું મારી દૃષ્ટિથી દૂર ?

આજે મારી ચામડી પર ઊપસી આવેલું આ ચકામું

અને મીઠી મીઠી ચળને કારણે ચામડી વલૂરું છું.

પણ આ ચકામું અચાનક મારી ચામડી ઉપર

હમણાં આ મારું શરીર ઊંચકાશે પલંગ પરથી

અને અગાશીના કઠેડા પર ચડી

એ વખતે ભય નહોતો

કેવળ કોઈ તટસ્થ હતું.

આવતા વિચારની નોંધ લેતું હતું

શરીર જરા પણ સળવળ્યું નહીં

ઊભું થયું નહીં, કઠેડા પર ચડ્યું નહીં

આ ક્ષણે યાદ પણ નથી એવા,

વિચારો સરકી આવેલા.

અને વળી ‘મને’ એટલે કોને ?

‘કોને ?’ એવો પ્રશ્ન જેને જાગ્યો તેને વિશે પણ

અને આ છેલ્લો પ્રશ્નકર્તા કોણ છે ?

આમ આ ગૂંચવાયેલી ગરબડભરી ‘જાત’ સાથે પણ

આ શોધવા મથનાર કોણ છે ?

અધૂરા કાવ્ય જેવું ધૂંધળું ધૂંધળું

અને છતાં વાક્યરચનાના વ્યાકરણનિયમો પાળતું

અને ત્યાં પણ અંત નહીં.

કોઈ સતત અલગ થઈને સરકતું જાય છે પાછળ ને પાછળ

પણ છબિ મૂકીને કોઈ સરકતું જાય છે છબિને જોઈ શકતું તટસ્થ

સાવ અલગ, સાવ ભિન્ન, આગળ ને આગળ, વેગળું.

અવાજ કર્યા વગર સલૂકાઈથી કોઈ સરકી જાય છે અલગ થઈને

મારા શબ્દો પર પડતાં, પડીને તરત ઊડી જતાં પગલાંની પાછળ પાછળ   

અનિદ્ર ઉજાગર હું એકશ્વાસે અનુસરું છું એને પકડવા.

પણ એ તો સતત આમ હાથવેંતમાં હોવા છતાં

મારા શબ્દોની પીઠ પરથી;

અને હું રહી જઉં છું સતત પાછળ ને પાછળ