ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/સાગર શાહ/સુજીની સમાજસેવા: Difference between revisions

ક્યાં ફસાઈ જવાય ખબર જ ના પડે. એનુંય એવું જ થયું હશે. પણ એક રીપ્લાય… કંઈ નહીં. જ્યારે આવશે ત્યારે આવશે. ને કરશે રીપ્લાય – નવરી પડશે ત્યારે. એમેય અત્યારે મારું મગજ ચાલતું નથી. પેલી ગૂંચ, ના-ના વાદળિયું, ના-ના વંટોળ, હા, વંટોળ, ઊભરાયો છે મારી અંદર. નાનો સરખો.

એવું થવા માંડ્યું કે સાલું ત્યાનત છે આ સુખી જિંદગી પર. આટલા બધા લોકો, વસ્તીનો આટલો મોટો હિસ્સો, આવી હાલતમાં જીવતો હોય ને હું જલસા કર્યા કરું? હોટલોમાં ને થિયેટરોમાં ફર્યા કરું? – કૈક કરવું ન જોઈએ મારે–? આ બધા કરોડો દુઃખિયાઓ, શોષિતો પ્રત્યે મારી કોઈ ફરજ નથી? – સાથે સાથે જોકે એવુંય થતું’તું કે હું કરવાનોય શું હતો? દીનદુ:ખિયાની સેવા? ચળવળ? એવું કશું હું કરી શકું ખરો? હું આળસુ, એદી – શહેરની સુખી જિંદગીનો બંધાણી.

: દલિત ઈશ્ય પર છે. સફાઈ કામદારોની. દલિત કલાકારો પણ છે…

આંખના ઇશારે હા પાડી એ અંદર ચાલી ગઈ. ને આવીને પાછી બેઠી ટેબલ પર. મુખવાસ ફોક્તી… મને લાગે છે મારેય પતાવી દેવું જોઈએ. વિચાર વિચારમાં બહુ ખવાઈ ના જાય.

ચાલો ઘણું કામ પતાવી દીધું સવાર સવારમાં. બે ચાર જગાએ કો-ઓર્ડીનેટ કરવાનું હતું. માલનું, મશીનરીનું – કરી નાખ્યું. મૅનેજર પાસેથી મન્થલી રિપોર્ટ મેળવીને ચેક કરી લીધો. પપ્પા જોડે પણ વાત કરી દીધી. ફેમિલી બીઝનેસ ખરો એટલે…

ફરીથી કરું ગૂગલ? ગઈકાલે અમુક ઇન્ટરેસ્ટીંગ બ્લૉગ બાકી રહી ગયેલા. હા એમ કરી શકાય. પણ એ. યાદ આવ્યું. સ્ક્રીનીંગમાં તો કહેલું કે ફિલ્મ યુટ્યુબ પર મૂકેલી છે. જેને જોવું હોય એ જોઈ શકે. ખાલી સ્ક્રીનીંગ માટે મંજૂરી લેવી પડે. હા યાર. આ તો ભુલાઈ જ ગયેલું. કાલે આશનાને ફિલ્મ યાદ હોતી આવતી ત્યારે દેખાડતને.

કંઈ નહીં. આજકાલમાં બતાવી દઈશ. પણ સાલું, સાવ જ ભુલાઈ ગયેલું. વાંધો નહીં. જાગ્યા ત્યારથી સવાર. હવે આ બ્લોગ લોગ બંધ કરું ને ફિલ્મ જ જોવા મંડું. કદાચ કૈંક જોવા મળે, નવો એન્ગલ મળે.

એની વે, જે હોય એ. કશો ભાવ હોય કે ના હોય. હું તો બસ આ સફરનો આનંદ ઉઠાવવા માગું છું. આ વૃક્ષો, ખેતરો ને તડકો. કેટલા સરસ છે બધા. ને આગળ કૅમ્પ પણ આવો જ સરસ રહેશે. મને તો અત્યારથી જ એટલું એક્સાઇટમેન્ટ થઈ રહ્યું છે કે

 

ચાલો આજે ઉઠી ગયો ને તૈયાર થઈ ગયો છું. ગઈ કાલે મોડી સાંજે આવેલો ત્યારે તૈયારીઓ ચાલતી’તી. નિમેશભાઈએ એકાદ-બે લોકો સાથે ઓળખાણ કરાવેલી. એક તો સુરેશભાઈ ને બીજા કોણ. નામ ભૂલી ગયો છું. પણ નિમેશભાઈએ મારી થાકેલી આંખો ને મારો ધૂળિયો વેશ જોઈને કહેલું કે જમીને સૂઈ જાઓ. કાલે મળશું. તે હું એમના કહ્યા મુજબ જમી-પરવારીને સૂઈ ગયેલો.

મેં તો જેવી સુરેશભાઈએ વાત કરી કે સંપૂર્ણ ઉત્સાહથી કામ સ્વીકારી લીધું. તરત જ. કામ થોડું ક્લેરીકલ છે. પણ તો શું?પાંચ દિવસનો જ સવાલ છે ને.’ નિમેશભાઈને એવું લાગે છે કે આ કામ માટે લાયક નથી. એમના મતે હું સુંવાળો બુદ્ધિજીવી ફેક્ટરીમાલિક ટાઇપ છું. પણ એવું નથી.

મારે કંઈ એવો ઇગો-વિગો નથી. બતાવી દઈશ મોકો આવ્ય – નિમેશભાઈને.

કૅમ્પમાં જાતભાતના લોકો આવે. કોક શાંત કોક મળતાવડા, કો’ક ને કૈક પૂછીએ તોય એક બે શબ્દોમાં જવાબ આપે. ને કોકની સાથે જરી સ્મિતની આપલે થાય કે વાત કરવા માંડે. પણ એક સવાલ કોમન. તમે કેવા? કઈ નાતના? ને એમાં હું જે જવાબ આપું એના રીસ્પોન્સ પાછા જુદા. ગઈ કાલે એક ડોશી કહે. ઓહો. ઓહો. તમે વાણિયા થઈ ને અમારી વચ્ચે આવ્યા. ધન્ય સે સાહેબ ધન્ય… આજે એક ભાઈ મળ્યા એ થોડા મોંફાટ હતા. મને કહે..તમે આવ્યા તો સો.પણ વાણિયાના પેટમાં ઝેર હોય ખબર સે. જીભ પર ગોળ ને પેટમાં ઝેર. કહીને એને એના સાથી હસવા માંડયા. પછી એનો સાથી કહે.ઃ જો જો સાહેબ હો તમારા માટે નથી. હાચું ના માની જતા. અમે તો મઝાક કરીએ સીએ. એટલે પેલો મજાક ચાલુ કરવાવાળો ગંભીરતાથી કહે. હા સાહેબ હો. ને તમે ક્યાં બીજા વાણિયા જેવા સો હે? એનું ગરીબડુ મો જોઈને મનેય મનમાં હસવું આવી ગયેલું.

મને ગામડામાં કોઈ વસ્તુ સહુથી વધારે ગમી હોય તો અહીંનું અંધારું. અહીનું અંધારું ખરેખર અંધારું લાગે. પવન પણ છાકટો. રાતે પેશાબ કરવા જતાય બીક લાગે. ગઈ કાલે મારે એવું જ થયું. મેઈન બિલ્ડિંગથી ટોઇલેટ આધે. ને પાણી વધારે પીવાઈ ગયેલું. એટલે… અડધી રાતે કૉલ આયો. કૂતરા ભસતા’તા. પવન વાતો’તો. ચીબરી બોલતી’તી.

ખબર નહીં કેમ પણ આજે મને આશનાની યાદ આવે છે. એની ગેરહાજરી ખેંચે છે. એની સાથે રહેવાની ટેવ જ એવી પડી ગઈ છે કે… સવારે હું બાલકનીમાં બેઠો હોઉં. ને એ આવી ચઢે કોઈ ફૂલ ખીલે એમ. સુગંધ આવે પાછી. શેમ્પ કે સાબુની ભીનાશ પડતી. રાતે પણ એ સૂતી હોય ને મારી ઊંઘ ઊડી જાય તો એના નિતંબો, એની કમરને જોતો રહું. ગમે – એની હાજરીને આંખોથી પીધા કરવી.

અત્યારે એની એ હાજરી છે નહીં એટલે આ બધું વધારે યાદ આવે છે. એવું થાય છે કે કૈક લખું એના માટે. પણ આઈ થીંક બહુ ટાયલું લાગશે. એમે એને શબ્દો બહુ ગમતા નથી, ને મનેય આવી લાગણીઓ વ્યક્ત કરવાનાં એવા કંઈ ધખારા…

ગઈ કાલે સાલું મને ઊંઘ જ ન આવી. ખબર નહીં કેમ. ધાબળામાં ધૂળ હતી કે પછી બારીમાંથી લાઇટ આવતી’તી એટલે કે… પણ વિચારો જ ચાલ્યા કર્યા. ફેકટરીના વિચારો. ઘરના વિચારો.તળાવ પર કપડાં ધોતી સ્ત્રીના વિચાર. બીજી કૅમ્પમાં જોયેલી છોકરીઓના વિચાર. અલગ અલગ જ્ઞાતિઓના વિચાર. પણ ઊંઘ ના આવી તે ના જ આવી. સવારે માંડ એક ઝોકું આવ્યું હશે. અત્યારે થાય છે કે થોડો ટાઇમ લાંબા થવા મળે તો કેટલું સારું! ઘરનો સોફો યાદ આવે છે. એય લંબાવીને ને મૅગેઝિન વાંચતા વાંચતો સૂઈ જઉં ને…

બેલ વગાડ્યો મેં. આશના જ ખોલશે લગભગ. મોડી રાત છે એટલે. આ એણે જ ખોલ્યું. દેખાય છે આખી. કેસરી ટોપ ને ઢીંગલીઓવાળા ટ્રેકમાં. આવી ગયો તું અત્યારે? એ પૂછે છે. હું મંદમંદ હસી રહ્યો છું. એ આંખો ચોળે છે. હું એને ભેટી પડું છું. એય મને ભેટે છે. અર્ધ પર્યું. હથેળી કમર સુધી માંડ લઈ જતી. ઊંઘમાં જ લાગે છે.