કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – પન્ના નાયક/૧૯. મુસાફરો: Difference between revisions

+1
(+1)
(+1)
 
Line 2: Line 2:
<br>
<br>


<center><big><big>'''૧૮. મૃત્યુ'''</big></big></center>
<center><big><big>'''૧૯. મુસાફરો'''</big></big></center>


{{Block center|<poem>
{{Block center|<poem>


બરફ ઓગળી ગયો હશે.
સંધ્યાકાળે
સવારનો સૂરજ
ક્યારના
બારણે ટકોરા દેશે.
કોઈ ટ્રેનની રાહ જોતા
હું
બાંકડે બેઠેલા
ઊઠીને બારણું ખોલીશ.
મુસાફરો—
આંગણામાં ચોમેર છવાઈ ગયેલાં
અવરજવર વિનાનું સૂનું પ્લૅટફોર્મ
તારાં પગલાં જેવાં
ઇન્ડિકેટરના સ્તબ્ધ થઈ ગયેલા હાથ
ડૅફોડિલ્સને
લાંબા થઈને સૂઈ ગયેલા પાટા
આનંદવિભોર બની
ન ઊતરી કે ચડી શકતાં પુલનાં પગથિયાં
ઘરમાં લાવવા જઈશ
મોઢે તાળું મારી વસાઈ ગયેલી છાપાંની દુકાન
ત્યાં
ખખડાટને ગળામાં અટકાવી
એકાએક
જંપી ગયેલી પીણાંની શીશીઓ
સૂર્યકિરણોના ધક્કાથી
અંધારામાં ઝાઝું ન જોઈ શકતી ઊભેલી
બારણું વસાઈ જશે
               ઝાંખી બત્તીઓ…
અને
આવા સાવ નિર્જીવ વાતાવરણને
હું
કંઈક અંશે સભર કરતો
ઘરમાં પ્રવેશી નહીં શકું…
અને અમથી અમથી ઉડાડેલી રજકણોના બાચકા ભરી
બળેલાંજળેલાં વેરાયેલાં સિગારેટનાં ઠૂંઠાં સાથે
સંવનન કરતો
હરાયો સૂકો-લુખ્ખો પવન…
આ બધાંની વચ્ચે
સંધ્યાકાળે
બાંકડે બેઠેલા
મુસાફરો.




{{gap|8em}}<small>(વિદેશિની, પૃ. ૨૭૨)</small></poem>}}
{{gap|8em}}<small>(વિદેશિની, પૃ. ૨૭૨-૨૭૩)</small></poem>}}




<br>
<br>
{{HeaderNav2
{{HeaderNav2
|previous = ૧૭. અંગત
|previous = ૧૮. મૃત્યુ
|next = ૧૯. મુસાફરો
|next = ૨૦. મીંચાયેલી આંખે
}}
}}
17,602

edits