અર્વાચીન કવિતા/‘મસ્ત કવિ’–ત્રિભુવન પ્રેમશંકર: Difference between revisions

સોમ સૂર્યની જ્યોત બળે ને મનવો મધુ રસ પૂરે,

{{gap|4em}}અલખના આંગણામાં.

{{Block center|<poem> અલખ નિરંજન હુવા અબધૂતા અલખ નિરંજન હુવા રે જી.

દશે દિશાની કફની ધારી ગગનમુંડ મૂડાવી;

{{Poem2Open}}

એ પંક્તિઓની જે મૌલિક સૌંદર્યવાળી ઊંડી બળવાન રણક છે તે કુંજોમાં અટવાયા કરતી, માત્ર બુદ્ધિની સપાટી પરથી ફૂટતી ન્હાનાલાલની ઉત્તમોત્તમ પંક્તિઓમાં પણ જવલ્લે છે. ત્રિભુવનની કવિતા, એના કલ્પનાકથનમાં અને એના વાણીના ઊંડા રણકારમાં તથા, તેની આંગિક બાહ્ય શિથિલતાને અને જરા ઊણી વિવેકદૃષ્ટિને બાજુએ મૂકીએ તો, તેની ગહન અનુભવસમૃદ્ધિમાં તથા નિતાન્ત સૌંદર્યપર્યવસાયિતામાં ઘણી ઊંચી કોટિની છે.

{{HeaderNav2

|previous =    ‘કલાપી’–સુરસિંહજી ગોહેલ  

|next =  ‘સાગર’–જગન્નાથ દામોદરદાસ ત્રિપાઠી

}}