આમંત્રિત/૭. સુજીત: Difference between revisions

← Older edit

આમંત્રિત/૭. સુજીત (view source)

Revision as of 01:15, 29 July 2024

434 bytes removed , 29 July

+1

Meghdhanu

17,546

edits

@@ Line 1: / Line 1: @@
 {{SetTitle}}
-{{center|'''<big>૬. સચિન</big>'''}}
+{{center|'''<big>૭. સુજીત</big>'''}}
 {{Poem2Open}}
-શનિવારે સાંજે આમ પાપા અને દિવાન અંકલ સાથે બહાર જવાનું પહેલાં ક્યારેય બન્યું નહતું. સચિનને જો બહાર જવાનું હોય તો અંકલ પાપા પાસે આવી જતા. સુજીત કહેતા, કે “એવી જરૂર નથી. મને ય ક્યારેક એકલાં શાંત બેસવું ગમે છે.”
+દિવાને જ્યારે મને કહ્યું કે એમના કોઈ ઓળખીતાને ત્યાં એ લોકો જવાના હતા, અને મને ને સચિનને આવવા પણ એમણે આગ્રહ કર્યો, ત્યારે મને કાંઈ જવાનું મન નહતું. કોઈને મળવાની, કોઈ નવી ઓળખાણ કરવાની મારે હવે ક્યાં કશી જરૂર રહી છે? પણ દિવાને જ્યારે સચિનને ખાસ કહ્યું કે ‘ચાલ, નવી ઓળખાણો થશે’, ત્યારે મને તરત સમજાયું કે હા, હજી સચિન માટે તો નવી સારી ઓળખાણો થાય તે જરૂરી કહેવાય.
-સામે અંકલ કહેતા, “સારું તો આપણે બે સાથે શાંત બેસીશું, બસ?”
+એ પણ ક્યાં કશે જાય છે? કોઈને મળવા માટે ક્યાં એ ટાઇમ કાઢે છે? કોઈ કોઈ શનિવારની સાંજે બહાર જતો હોય છે, તે પણ મારા જ દબાણથી. પણ બહુ મિત્રો લાગતા નથી. એક ખલિલ ખરો. એ તો નાનપણની, બહુ જ અગત્યની દોસ્તી. મને સચિન સાથે મેળવી આપવામાં સૌથી પહેલું નિમિત્ત ખલિલ જ હતો ને.
-પછી પાપા ભીમસેન જોષીના મરાઠી અભંગની સિ.ડિ. મૂકતા, અથવા ગિરિજાદેવીની ઠુમરીની સિ.ડિ., અને ખરેખર, ચૂપચાપ જ બંને જણ સાંભળતા રહેતા. વાતાવરણ પર અદ્ભુત સૂર અને શ્રદ્ધાનો લેપ લાગી જતો.
+જો હું એ વખતે કાયરની જેમ, લિમોઝિન કંપનીની નોકરી છોડીને, કોઈની પણ સાથે સંપર્કની જરા પણ શક્યતા રાખ્યા વગર, ન્યૂયોર્કમાંથી રાતોરાત જેવો ભાગી ના ગયો હોત, તો ખલિલ જ કારણ બન્યો હોત - ફરી મારા જીવનમાં શાંતિ લાવવાનું.
-આ શનિવારે બધાંની સાથે કોઈ અજાણ્યાંને ત્યાં જવાનું સચિનને ક્યાં મન હતું જરા પણ? જૅકિની સાથે મળવાનું નક્કી થયેલું હતું. પણ બધાંનો આગ્રહ હતો, અને પાપાને ય સહેજ ઈચ્છા હોય તેવું લાગ્યું. સચિનને ખૂબ સંકોચ થતો હતો, પણ જૅકિને ફોન તો કરવો જ પડે તેમ હતો. જૅકિએ એની વાત સાંભળીને તરત કહ્યું હતું, “સારું, કાંઈ વાંધો નહીં. ચાલ તો, આવજે.” એનો અવાજ સ્વાભાવિક જ લાગ્યો હતો, એમાં રીસ સંભળાઈ તો નહતી, પણ એને સાચે જ બહુ ખરાબ ના લાગ્યું હોય તો સારું, એ મુંઝવણમાં સચિને ફોન મૂક્યો હતો.
+ખેર, એ સાંજે દિવાન અને શર્માજીની વચ્ચે ઘણી વાતો થઈ. બંને એક જમાનામાં દાક્તરી કરતા હતા, એટલે એ બેને જ વધારે કહેવાનું હતું. તે સારું જ હતું. મારે હવે કોઈની સાથે બહુ બોલવું પણ નથી. બસ, હવે મારે ચૂપચાપ સાંભળવું છે, અને સંભાળવું છે. બસ.
-મુકુલની ગાડીમાં બધાંએ સાથે જ જવાનું હતું. ‘વડીલોને તકલીફ ના પડવી જોઈએ’, મુકુલ બોલેલો. લાંબે પને રહેલા મૅનહૅતનની વૅસ્ટ સાઇડ પરથી શહેરની પેલી બાજુ, ઈસ્ટ સાઈડ પર જઈને, એક ગગનચુંબી ઈમારતની નજીકમાં મુકુલે ગાડી પાર્ક કરી. છેક એકવીસમે માળે જવાનું હતું. લિફ્ટમાંથી બહાર નીકળતાં જ, અપાર્ટમેન્ટની અંદરથી ઘણાં જણની વાતોનો અવાજ સંભળાવા લાગ્યો હતો. ત્યાં શર્માજી નામના વડીલ હતા. સુજીત અને દિવાન એમની સાથે બેઠા. રીટા અને મુકુલ એમનાં મિત્રો - લોકેશ અને શીલા - સાથે ભળી ગયાં. એકાદ જણ પોતાના જેવું નવું ને એકલું છે કે?, તે જોવા સચિને નજર ફેરવી. એને થયું, સાથે ખલિલ હોત તો સારું થાત.
+પણ સચિનની ઉંમરનાં પેલાં છોકરા-છોકરીઓ સાથે એને બહુ ફાવે એવું મને લાગ્યું નહીં. એ લોકોની જે કૈંક વર્તણૂંક જોઈ તે પરથી મને થયું કે સચિનથી ઘણાં જુદાં હતાં એ બધાં. સચિનનું જીવન એ બધાં જેવું નથી જ વીત્યું. એ બધાંને તો મા-બાપના પૈસાની ઓથ હશે જ. એટલું તો સ્પષ્ટ દેખાતું જ હતું. ને સચિનને તો હાઇસ્કૂલથી જ પોતાના પગ પર ઊભાં રહેવાનું બન્યું. એ તો જાણે જાતે જાતે જ મોટો થયો.
-મોટા ઓરડામાં સામી બાજુએ ત્રણેક યુવતીઓ હાથમાં વાઈનના ગ્લાસ લઈને ઊભેલી. સચિનને લાગ્યું કે બધી એની સામે જ જોતી હતી. ને ખરેખર, એમાંની એક હસતી હસતી એની એકદમ પાસે આવીને ઊભી રહી. “હલો હૅન્ડસમ, શું પીવું ગમશે?” કહીને, જવાબની રાહ જોયા વગર એનો હાથ પકડીને પેલી બાજુ ખેંચી ગઈ. “અને હું માનિની છું. આ મારું ઘર છે. એટલેકે મારા પપ્પાનું. શર્માજી મારા દાદા થાય.”
+છતાં એમની સાથે એ બહાર ગયો, કે જવું પડ્યું. શર્માજીની એ પૌત્રી ઘણી મૉડર્ન છે, ને ધાર્યું કરવા ટેવાયેલી હોય એમ લાગે છે. પણ ઓળખાણ વધે પછી વ્યક્તિ વધારે સમજાય. સારું થયું સચિન ગયો બધાંની સાથે. એને જરૂર છે એની ઉંમરનાંની કંપનીમાં સમય ગાળવાની.
-પેલી બે છોકરીઓ ઓળખાણની રાહ જોતી ઊભેલી. “આ મારી ફ્રેન્ડ્સ છે, ને આ—અરે, તારું નામ તો કહ્યું નહીં.”, માનિની બોલી. સચિનને આવા હુમલાની ટેવ નહતી. ધીરેથી એણે કહ્યું, “હું વ્હાઈટ વાઈન લઈશ. ને મારું નામ સચિન છે. કેમ છો તમે બધાં?” ત્રણે છોકરીઓ સામસામે જોઈને બોલી, “હાશ, દેસી છે, પણ પીએ તો છે !”
+આજે બપોરે વળી બીજી સરપ્રાઇઝ મળી. કોઈ છોકરી મળવા આવી. સચિને જ બોલાવી હશે. એને આવી કોઈ ફ્રેન્ડ છે, તેની મને ખબર નહતી. શનિવારે સાંજે ક્યાં જતો હતો તે મેં કાંઈ એને પૂછ્યું ઓછું હોય?
-એટલામાં બીજા બે યુવાનો આવ્યા, તરત હાથમાં વ્હિસ્કી લઈને, એ બે છોકરીઓની નજીક જઈને ઊભા રહ્યા. એ તક લઈને સચિન જરાક ખસી ગયો. હજી તો સવા છ જ થયા હતા, હજી જૅકિને મળી શકાય. એણે ફોન જોડ્યો, પણ જૅકિએ ઉપાડ્યો નહીં. સચિને સોફા તરફ જોયું તો પાપા ધ્યાનથી શર્માજીની વાત સાંભળતા હતા. એ કંટાળ્યા નહતા લાગતા, એ જોઈને સચિનને નિરાંત થઈ.
+કશું પૂછવાનો, કહેવાનો, રોકવાનો, સલાહ આપવાનો, મિજાજ કરવાનો સમય ઘણે પાછળ રહી ગયો, ભઈ. એ રીતે હું ક્યારેય વર્તતો હતો, તે યાદ કરતાં પણ આખું શરીર અને મન કાંપી ઊઠે છે. શરમના ભારથી હું દબાઈ જાઉં છું - હજી યે. બંને છોકરાં પર મેં એમ દાબ શા માટે રાખ્યો હશે? નક્કી, મારા નાનપણમાંની સ્નેહની ઓછપ જ કારણભૂત હશે. મારાં મા-બાપના મારી સાથેના અન્યાયને જ લીધે, અભાનપણે, કોઈ અજાણી પરવશતાને લીધે મેં અન્યાય કર્યા - મારાં છોકરાં સાથે, ને કેતકી સાથે પણ ખરા જને.
-ત્યાં જ માનિની ધસી આવી, સચિનની કમ્મર પર હાથ મૂકીને બોલી, “આમ દૂર જતો રહે તે ના ચાલે, હોં. હવે તું મારી સાથે છે.” સચિનને બધું ધસમસ જેવું, અને ‘અનરિયલ’ જેવું લાગતું હતું. ઇન્ડિયન છોકરીઓમાં આવા વર્તાવની એને ટેવ નહતી. ને હજી તો હમણાં જ મળ્યાં હતાં. નામ સિવાય કશી જ ઓળખાણ નહતી એ બધાંની સાથે.
+આહા, આવી ફ્રેન્ડ હતી મારા સચિનને. કેવી શીળી. એને જોતાંની સાથે જ જાણે શાંતિ લાગી મને. એના મોઢા પર સહજ સ્મિત, એના પોષાકમાં વિશિષ્ટ એવી સાદગી. કોણ હતી એ? ઇન્ડિયન હશે? આમ નહતી લાગતી, પણ આમ પાછી લાગતી પણ હતી. મને એમ જ, એકદમ વામા યાદ આવી ગઈ. આ છોકરીમાં વામા જેવું કશુંક છે જરૂર.
-બીજાં બધાં ખુરશીઓ પર જમવા બેઠાં, પણ પોતે બધાંએ તો ઊભાં ઊભાં જ ખાઈ લેવાનું હોય એમ લાગ્યું. માનિનીએ કહ્યું, “આપણે પછી જલદી નીકળી જઈએ અહીંથી.”
+એટલાંમાં એણે મને બે હાથ જોડીને સરસ રીતે નમસ્તે કર્યા, ને મેં એના પર ધ્યાન આપવા માંડ્યું. એણે તો. મને ઓળખતી જ હોય એમ સ્વાભાવિક રીતે “કેમ છો, પાપા?” પણ કહ્યું. એટલા શબ્દોથી જ મારું ગળું ભરાઈ આવ્યું. આવી શિષ્ટતા શીખવાડનાર એનાં મા-બાપ તો વળી કેવાંયે હશે.
-ક્યાં, ને શા માટે જવાનું, તે સચિન સમજ્યો નહીં. એ ફરી ખસીને અંદરના રૂમ તરફ ગયો. ફરી જૅકિને ફોન કર્યો. એ ઉપાડે તો સારું, એ અધીર હતો. પણ કોઈ ફોન ઉપાડવા હાજર નહતું, કે પછી ઈચ્છતું નહતું? એની નજર ટેબલ તરફ ગઈ, તો જોયું કે પાપા એની સામે જોઈ રહ્યા હતા. એ પ્રયત્ન કરીને સહજ જેવું હસ્યો. એમની પાસે જવા ગયો, ત્યાં માનિની આવી અને ચેતવણી આપતી હોય તેમ બોલી, “બસ, હવે ફોન બંધ કર. જો, આપણે બધાં હમણાં જ છટકીએ છીએ અહીંથી.”
+સચિન સમજી ગયો હશે મારા મનોભાવને. એણે તરત દોર હાથમાં લીધો, અને પૂછ્યું, શું બનાવીએ? ચ્હા કે કૉફી? ને પછી મને કહ્યું, “પાપા, જૅકિ કહે છે કે ઘણા વખતે ઇન્ડિયન ચ્હા પીવી એને ગમશે.”
-ચર્ચા કે દલીલ કરવાની તક દેખાઈ નહીં. પણ સચિને મુકુલ પાસે જઈને પૂછી તો લીધું જ, કે પાપાને એ લોકો ઘેર મૂકી જશે ને? પછી પાપાને કહી આવ્યો, કે પેલાં બધાં સાથે એ બહાર જાય છે, ને બહુ મોડું નહીં કરે. સુજીતે કહ્યું, “હા, હા, તું જરૂર જા”, પણ એમના મોઢા પર સહેજ આશ્ચર્ય હોય તેવું સચિનને લાગ્યું. આવી રીતે વર્તતાં ઇન્ડિયન છોકરા-છોકરીઓ પાપાએ પણ નહીં જ જોયાં હોયને.
+તો અર્થ એ કે એ ઇન્ડિયન નથી. ને નામ જૅકિ છે. એ કેવું? આવી સરસ છોકરીનું નામ પણ એને શોભે એવું જ સરસ હોવું જોઈએ.
-ને જોવાનું સચિનને માટે તો હજી બાકી હતું! લિફ્ટ લઈને જેવાં નીચે પહોંચ્યાં, અને હજી રસ્તા પર આવે તે પહેલાં, પેલા બે યુવાનોએ સિગારેટ કાઢી, સળગાવી, એ બે છોકરીઓને આપી. “અને મારી?”, માનિની એક પણ ક્ષણ જાણે રાહ જોઈ ના શકે.
+“અને પાપા, જુઓ, એ તમારે માટે સરસ કેક લાવી છે - કોઈ ખાસ ફ્રેન્ચ બેકરીની છે. એનું ફ્રેન્ચ નામ તો એવું અટપટું છે કે એ બોલતાં તો આપણે શીખવું પડશે!”
-“કેમ, આ તારો બૉયફ્રેન્ડ આપશે ને”, એક બોલ્યો.
+એટલેકે એ ફ્રેન્ચ છે? એવું હશે? એની સાથે વળી સચિનને ઓળખાણ ક્યાંથી થઈ હશે? જે હોય તે - બંને એકબીજાને પસંદ કરતાં તો લાગે છે.
-માનિની અને સચિન એકસાથે બોલી પડ્યાં,
+સચિને ચ્હા બનાવી પછી ટેબલ પર અમે સાથે બેઠાં. આજે વળી નાસ્તામાં માલતીબહેને ચકરી બનાવેલી. વાહ! એ પછી જૅકિ વિષે મને કંઇક જાણવા મળ્યું. પોન્ડિચેરી, પૅરિસ, ન્યૂયોર્ક - વાહ, કેવા જુદા જુદા ત્રણ દેશના સંસ્કારની ત્રિવેણી હશે એના માનસમાં. અને વળી એ કાયદાનું ભણેલી. જોકે એણે કહ્યું, કે પોતે વકીલ ના કહેવાય. એનું કામ તો ઇન્ટરનૅશનલ ડિપ્લોમસિના ક્ષેત્રમાં હતું. ભઇ, આવાં નવાં નવાં ક્ષેત્રો વિષે હું કાંઈ ના સમજું.
-“હું એનો| એ મારો બૉયફ્રેન્ડ નથી.”
+જૅકિના નામ વિષે પણ વાત નીકળી. એટલેકે મારાથી જ એ વિષે પુછાઈ ગયેલું. એણે હસીને સમજાવ્યો આખો પ્રૉબ્લેમ. મારા મનમાં એ જ ક્ષણે એક સરસ શબ્દ આવી ગયો. એ નામ તરીકે પણ ચાલે એવો હતો. પાછું મારાથી કહેવાઈ ગયું, કે જૅકિને બદલે ‘જોનાકિ’ હોય તો કેવું સરસ લાગે!
-“એની પાસે સિગારેટ લાગતી નથી.”
+એ અને સચિન સાથે જ બોલી ઊઠેલાં, “જોનાકિ એટલે શું?”
-“હત્તેરી”, બીજો બોલ્યો.
+“ફાયરફલાય - Firfly”, મેં કહ્યું. આમ તો જીવડું, ને આપણને જોવું ના યે ગમે, પણ રાતે અંધારામાં ઊડતું જાય ને ચમકારા મારતું જાય, ત્યારે બહુ આકર્ષક લાગે.
-પાંચેક મિનિટ ચાલીને બધાં મૅડિસન ઍવન્યૂ પરની એક રૅસ્ટૉરાઁમાં ઘુસ્યાં. બહુ જ ભીડ હતી, હાથમાં ડ્રિન્ક રાખીને માંડ ઊભાં રહી શકાયું. એક તો બધાંની સિગારેટનો ધુમાડો નડતો હતો, અને ઘોંઘાટ એવો હતો કે સંવાદ શું, કોઈ વાત પણ થાય એમ નહતી. પણ એ પાંચે ય જણાં તો શનિવારની સાંજો આ રીતે જ વિતાવતાં હશે, એમ લાગ્યું.
+“જોનાકિ શબ્દ સાંભળવામાં સરસ છે, નહીં?”
-એ લોકોને સચિન કદાચ સાવ ‘દેશી’ લાગતો હશે. પેલી બંને છોકરીઓએ સહાનુભૂતિથી માનિનીને પૂછ્યું, “આર યુ ઑલ રાઇટ?”
+“હા, બીજી ભાષાઓમાં પણ ફાયરફ્લાયને માટે શબ્દો હોય, પણ જૅકિ અને જોનાકિ જાણે પાસે પાસે લાગે છે. જૅકિમાંથી જોનાકિ જાણે સહેલાઈથી થઈ જઈ શકે”, મેં કહ્યું.
-માનિનીએ સચિનને વળગી પડીને કહ્યું, “ઑફ કોર્સ વળી.”
+“ફ્રેન્ચ ભાષામાં લુસ્યોલ કે લુસિયોલ શબ્દ છે. જોકે જોનાકિ જ સારો લાગે છે. પણ મારા નામના તો પહેલેથી જ આટલા ગોટાળા છે. એમાં એક ક્યાં વધારું?”
-વિવેકની શી જરૂર હતી, તે સચિનને જ સમજાતું નહતું, પણ સ્વભાવ પ્રમાણે, ધીરજ અને વિવેકથી એણે થોડી વધારે વાર આ જગ્યા, આ ધુમાડો, ઘોંઘાટ, કંપની સહન કર્યાં. હજી તો નવ જ વાગવામાં હતા. ન્યૂયોર્કની રાત તો હજી માંડ શરૂ થઈ ગણાય. જેમ મોડું થાય, ને રાત જામે ત્યારે જ બધાંનો મૂડ પણ બરાબર જામતો ગયો હોય. સાથે સાથે, સિગારેટનો ધુમાડો, ને ઘોંઘાટ પહેલાંથી પણ વધ્યા હોય. વાતો સાવ ઓછી થઈ ગઈ હોય, ને કદાચ આંખોથી જ સ્ત્રી-પુરુષો વચ્ચે ઈજન આપવામાં ને સ્વીકારવામાં આવવા લાગ્યાં હોય.
+પછી વાત ઇન્ડિયન નામો અને એમના અર્થો તરફ વળી ગઈ.
-સચિનને આવી કોઈ ટેવ નહતી, કે નહતું આવું કશું એને પસંદ. આ પાંચની સરખામણીમાં તો એ સાવ સીધો, ને ખરેખરનો ‘દેશી’ જ હતો. એણે મક્કમ થઈને માનિનીને કહ્યું, કે એને હવે જવું પડશે. અછડતું ‘ચાલો, આવજો’, કહીને એ જવા માંડ્યો, ત્યારે માનિનીએ એનો હાથ ખેંચીને એને રોક્યો, પોતાનો ફોન કાઢ્યો, ને સચિનનો નંબર માગ્યો. નહીં આપીને અપમાન કરવાનું શોભાસ્પદ નહતું. પણ સચિને સામો નંબર માગ્યો નહીં. ફરી માનિની સાથે સંપર્ક થવાનો નથી, એની સચિનને કોઈ શંકા નહતી.
+કલાકેક પછી જૅકિ જવા માટે ઊઠતી હોય એવું લાગ્યું ત્યારે સચિને એને જમવા રોકાઈ જવાનું કહ્યું. થોડો આગ્રહ પણ કર્યો. “ફરીથી આવીશ”, જૅકિએ કહ્યા કર્યું.
-ભીડ અને અંધારાવાળી જગ્યામાંથી માંડ માંડ બહાર નીકળી જઈને સચિને ઊંડો શ્વાસ લીધો. પોતે મા-બાપને લીધે ઇન્ડિયન હતો, દેસી હતો, પણ હતો તો એમેરિકન જ. અમેરિકામાં જ જન્મેલો અને ઉછરેલો હતો. કૉલૅજમાં યે ગયો, અને છોકરીઓ સાથે હળવા-મળવાનું નહતું બન્યું એવું પણ નહતું. એમ તો, સાથે ભણતાં મિત્રો સાથે બહાર જમવા જવાનું, એકાદ ગ્લાસ વાઇન લેવાનું પણ ઘણી વાર થયેલું જ વળી; પણ સાવ આછકલા વર્તાવનો એને અનુભવ નહતો.
+મને લાગ્યું કે એને બીજે જમવા જવાનું હતું.
-રાતની ઠંડક અને શાંતતા બહુ સરસ હતી. ઘર સુધી ચાલતાં જવાનું બહુ ગમ્યું હોત, પણ ઇસ્ટ સાઇડથી વેસ્ટ સાઇડ જવાનું ઘણું દૂર પડે. વચમાં સેન્ટ્રલ પાર્ક આવે, એને આખો વળોટવો પડે, ને રાતે તો એ સાવ ખાલી હોય. કોઈ વાર એમ એકલા જનારાને પોલિસ ઊભા રાખીને પૂછપરછ પણ કરે. એટલે થોડું ચાલીને સચિને ક્રૉસ-ટાઉન જવાની બસ લઈ લીધી. સ્ટૉપ પર ઊતર્યા પછી પણ પાછું થોડું ચાલવાનું હતું. વાર તો લાગી જ ગઈ. કલાકેક પછી એ ઘેર પહોંચ્યો ત્યારે અપાર્ટમેન્ટમાં આગલી એક જ બત્તી ચાલુ હતી. પાપા સૂઈ ગયા લાગતા હતા. થાકી ગયા હશે, નક્કી.
+સચિનના મોઢાના ભાવ પરથી લાગ્યું કે એ પણ એવું જ વિચારતો હતો, ‘એને બીજે જમવા જવાનું હશે?’
-કાલે રવિવાર હતો એટલે કેવી નિરાંત. આરામથી એમની સાથે વાત થશે. એમને પણ એ પાર્ટીમાંનાં અમુક જણ વિચિત્ર લાગ્યાં હશે? માનિની અને એનાં મિત્રો તરફ પણ એમનું ધ્યાન ગયું તો હશે જ. “હાશ, કેવાં છૂટ્યાં”, કરીને અમે બંને સાથે જરૂર હસી શકીશું.
+સચિને તો છેલ્લી ઘડીએ જ - છેક આજે સવારે જ - એને આમંત્રણ આપ્યું કહેવાય, ને તે પણ બપોરની ચ્હા કે કૉફી માટેનું. સ્વાભાવિક છે કે જૅકિનો રવિવારની સાંજ માટેનો પ્લાન આગળથી થઈ ગયો હોય.
-સચિનને ક્યાંય સુધી ઊંઘ ના આવી. એ જૅકિને જ યાદ કરતો હતો. અત્યારે નહીં તોયે કાલે સવારે તો એ ફોનમાં જોશે જ, કે મેં બે વાર ફોન કર્યા હતા. કેમ ઉપાડ્યા નહીં હોય એણે? એ ઠીક તો હશે ને? કે બહાર ગઈ હશે? ક્યાં ગઈ હશે?
+સચિને મોઢું હસતું રાખ્યું, ને એને આવજો કહ્યું તો ખરું, પણ એ જરાક નિરાશ થઈ ગયેલો લાગ્યો. ગઈ કાલ રાતની જ કશીક ભૂલ થઈ ગઈ હતી - કદાચ મારે એને શર્માજીને ત્યાંની પાર્ટીમાં નહતો ખેંચી જવો જોઈતો.
-કોની સાથે - એ વિચાર આવતાં જ સચિન થોડો હતાશ થઈ ગયો. જૅકિ બીજા કોઈને પસંદ કરતી હશે? એ પોતે તો એને બહુ મળી શકતો જ નહતો. બાકીના સમયમાં જૅકિ ચોક્કસ બીજા કેટલાયને મળી શકે. એ તો હતી જ એવી સરસ, કોને ના ગમે એની સાથે?
+સચિનને ભૂલ સુધારી લેવાની તક મળશે જ, એમ હું ઈચ્છી રહ્યો.
-એકદમ સચિનને લાગવા માંડ્યું, કે વખત બગાડ્યા વગર, હવે જો એ કશોક ચોક્કસ નિર્ણય નહીં લે, તો જૅકિને ગુમાવી પણ બેસી શકે. એને માટેની પોતાની જ લાગણીથી શું એ અજાણ હતો? ના, એવું તો નહતું જ. એને જૅકિ બહુ ગમતી હતી. એને જ પ્રેમ કહેવાય? એ જરા ગભરાતો પણ હતો, કારણકે બધું એકપક્ષી હોય તો? જૅકિના મનમાં શું હશે તે એ કઈ રીતે જાતે માની લઈ શકે?
+એ બાબતે મારા અનુભવ ક્યાં નહતા? મારાથી ભૂલો થઈ, થતી ગઈ, સુધારવાની તકો પણ મળી, ને એ તકો હું ગુમાવતો પણ રહ્યો. યુવાનીનો દર્પ જિંદગીને કેવી પીંખી નાખી શકે છે. તેની સજા મને મળી ચૂકેલી છે.
-ધીરે ધીરે, ઉતાવળ કર્યા વગર, પણ એક સ્પષ્ટતા તો કરી લેવી પડશે, એને લાગતું હતું. એ માટે એક પહેલો ઉપાય એને સૂઝી આવ્યો, ને એ પછી, મોઢા પર એક સ્મિત સાથે એ ઊંઘી ગયો.
+છેવટે મારા કમનસીબને પણ લાગ્યું હશે કે મેં પૂરતી સજા ભોગવી છે, એટલે જ તો મને સચિન પાછો આપ્યો હશેને.
-સવારે ઊઠતાં સચિનને મોડું થયું. આગલી રાતે જીવને ખાસ્સી તકલીફ પડી હતી. પાપા ચ્હા બનાવવા માંડી ગયા હતા. માલતીબહેને નાસ્તા માટે બનાવેલી ખારી પૂરી ટેબલ પર મૂકાઈ ગઈ હતી. “રવિવારની સવાર, એટલે બે કપ ચ્હા જોઈએ, હોં”, સુજીત કહેતા. અત્યાર સુધી સચિન ચ્હા પીતો પણ નહતો, પણ હવે? પાપાની સાથે બેસીને આમ ચ્હા પીવામાં એને એવો સંતોષ મળતો, કે એનાં ફેફસાં ઑક્સિજનથી નહીં, પણ સુખના ભાવથી ભરાઈ જતાં.
+હવે મારો દીકરો મારી પાસે છે, એને હું સલાહ આપીશ - ના, પણ એવી રીતે કે એને જરા પણ નડતર જેવું ના લાગે. વધારે તો, હું એને ભરપુર સ્નેહ આપ્યા કરીશ.
-આગલી સાંજની પાર્ટીનો ઉલ્લેખ થયો તો ખરો, પણ સુજીતે માનિની અને એનાં મિત્રો વિષે કશું ના કહ્યું. એટલું જ પૂછ્યું, “મઝા આવી’તી બહાર?”, ને જવાબની રાહ પણ ના જોઈ. જોકે શર્માજી સાથે એમને ગમ્યું હતું. એક જમાનામાં એ નાગપુરમાં દવાખાનું ચલાવતા હતા. પત્નીનું મૃત્યુ થયા પછી એમનાં દીકરા-વહુ લોકેશ અને શીલાએ એમને અહીં બોલાવી લીધેલા. “એમણે મને અને દિવાનને ખાસ કહ્યું છે, કે હું પણ સાવ એકલો છું અહીં. મને મળવા આવતા રહેજો”, સુજીતે જણાવ્યું. “જોઈશું, ફરી કઈ રીતે ગોઠવાય છે તે. એમ તો પાછા એ જરા દૂર રહે છેને”
+બીજી બાજુ, સચિનની સાથેનો સમય મારા મનના ઘા પર રુઝ લાવી રહ્યો હતો. એ કાળજી લેતો હતો, મને કંપની આપતો હતો. સાચી જ વાત છે, અમુક ઉંમરે રોલ બદલાઈ જતા હોય છે. મૅચ્યૉર થઈ ગયેલો પુત્ર વૃદ્ધ પિતાને માટે સ્નેહાળ વડીલ, અને નજીકનો મિત્ર બની જઈ શકતો હોય છે. એવું જ બન્યું છે મારી અને સચિનની વચ્ચે.
-બપોરે પાંચ વાગતાંમાં બેલ વાગી ત્યારે સુજીતે નવાઈથી પૂછ્યું, “કોણ આવ્યું અત્યારે?” સમયસર જ બેલ વાગી હતી. સુજીત આરામ કરીને ઊઠી ગયા હતા, અને ફરી ચ્હા પીવી છે કે કૉફી, તે સચિનને પૂછી રહ્યા હતા.
+આવું કાંઈ પણ મેળવવાનું મારું ભાગ્ય હશે, તે પણ મેં ધાર્યું નહતું.
-સચિને અધીરાઈ અનુભવતાં બારણું ખોલ્યું. આછા લીલા રંગમાં ઝીણી પ્રિન્ટવાળા લાંબા સ્કર્ટ અને ક્રીમ રંગના બ્લાઉઝમાં જૅકિ સસ્મિત ઊભી હતી. કાનમાં એક લટકતા મોતીની બુટ્ટી હતી, તે જ. એના હાથમાં એક પૅકૅટ હતું.
+સચિન મારી પૂરેપૂરી શારીરિક તપાસ કરાવવા માટે તત્પર હતો. દિવાન પાસેથી અમારી નજીકમાંના એક ઇન્ડિયન દાક્તરનો સંપર્ક થયો હતો. સચિને ત્યાં જ નામ નોંધાવી દીધું, અને બધી ટૅસ્ટ કરાવી એક રૅકૉર્ડ બનાવડાવી દીધો. એ પરથી ખબર પડેલી કે મને હાઈ બ્લડપ્રેશર છે, અને બૉર્ડરલાઇન ડાયાબિટિસ પણ થયેલો છે.
-હાથ પકડીને એને અંદર લઈ જઈને સચિને કહ્યું, “પાપા, આ મારી ફ્રેન્ડ જૅકિ છે.
+દાક્તર હફીસે જે કહ્યું, તે જ સચિને મને ઘેર જઈને સંભળાવ્યું, “હવે બરાબર ધ્યાન રાખશોને પોતાનું? ને દવા લેશોને દાક્તર કહે એમ?”
+“કે તું કહે એમ?”, મેં સચિનને ચિડાવેલો.
+“પાપા, હસવામાં બીલકુલ ના લેશો. આ એકદમ સિરિયસ બાબત છે.” મારા વડીલ-સંતાને મને ટોકેલો.
+સચિનને ત્યાં થોડા દિવસ રહ્યા પછી મેં રોબર્ટને ફોન કરી દીધેલો. મને ફાવે છે સચિનને ત્યાં, એ જાણીને ખુશ થયેલો. એ સિવાય, સચિને પણ રોબર્ટને ફોન કરેલો, અને ખૂબ આભાર માનેલો. “અંકલ, તમે અને વામા આન્ટી પાપાને મળવા આવજો”, એટલો વિવેક એ ચૂક્યો નહતો.
+મારી એ નાનકડી નોકરી માટે રાજીનામું આપી દીધેલું. ખરેખર, હવે મારાથી બહુ મહેનત થાય તેમ નહતું. “જરૂર પણ નથી, પાપા”, સચિને તરત કહેલું.
+હાર્લેમમાં ભોંયતળિયાની કોટડીનું ભાડું પણ, બાકી હતું તેનાથી વધારે, એણે આપી દીધેલું. ત્યાં જવાની પણ મારે કોઈ જરૂર નહતી. પણ મને મન હતું એક વાર ફરી જવાનું; ત્યાં મને મિત્ર ગણીને સાચવ્યો હતો તે લિરૉય અને ફ્રાન્કોને મળવાનું.
+સચિન મને એકલો તો જવા જ ના દેત. એણે કહી જ દીધેલું કે એ સાથે આવશે. પણ દિવાને વાત સાંભળી એટલે એ કહેવા લાગ્યા, “હું જ આવું છું તમારી સાથે. હાર્લેમમાં હું તો કદિ ગયો જ નથી.”
+સચિનની ધમકી હતી એટલે અમે ટૅક્સી કરી ખરી, પણ જવાનું હતું એ ગલીથી થોડે દૂર ઊતરી જવાનું રાખ્યું. મારા એ મિત્રોને એમ ના લાગવું જોઈએ, કે હું હવે પૈસાદાર હોવાનો દંભ કરું છું.
+ચાલીને અમે, નિસ્તેજ થઈને બેઠેલા કોઈ વૃદ્ધ જેવા, એ મકાન પાસે પહોંચ્યા ત્યારે રોજની જેમ લિરૉય અને ફ્રાન્કો ત્યાં ફૂટપાથ પર ઊભા જ હતા. મને જોઈને “ઓહ હલો હલો, માય મૅન” કહીને તરત બંને મને ભેટ્યા. “યુ લૂક ગૂડ, મૅન. યૉર બૉય ગૂડ ટૂ યૂ, મૅન. યુ આર લકિ તો હેવ સચ અ સન”, લિરૉય બોલ્યો.
+બે ઊંચા અને કદાવર બ્લૅક અને બ્રાઉન પુરુષોને જોઈને, દિવાન જરા ગભરાયેલે ચહેરે પૂતળું બનીને ઊભા રહેલા. મારા નવા મિત્ર તરીકે મેં એમની ઓળખાણ કરાવી, શેકહૅન્ડ થયા. હું બધાને બાજુની કાફેમાં કૉફી ને નાસ્તા માટે લઈ ગયો. “યૂ રિયલ ગૂડ ટૂ અસ, મૅન”, લિરૉય બોલ્યો.
+એમની જિંદગી અભાવની હતી, ને આવી જ રહેવાની હતી. એમને કુટુંબ હશે કે નહીં, ને હોય તો એમાં કોઈ હૂંફ આપી શકે તેવું હતું કે નહીં, તે મેં કદિ પૂછ્યું નહતું. જે દેખાતું હતું તે પરથી, અને આવો દીકરો હતો તેથી મને લકિ કહ્યો તે પરથી, ઘણું સમજી શકાયું હતું.
+પણ હું ખાસ મળવા ગયો, તેનાથી એમને જરા તો હૂંફ મળી જ હતી. ફરી હું બંનેને ભેટ્યો, “સી યુ અગેઇન, મૅન”, એમણે કહ્યું; “હા, ફરી આવીશ”, કહીને હું અને દિવાન, અમારી સુખની જિંદગીમાં પાછા જવા, ચાલવા માંડ્યા.
+મારી નજીકમાંથી કશું બળવાની વાસ આવતી હતી. એ મારો જીવ હતો.
 {{Poem2Close}}
 <br>