17,611
edits
(+1) |
(+1) |
||
Line 1: | Line 1: | ||
{{SetTitle}} | {{SetTitle}} | ||
{{Heading| | {{Heading|૮. પરવરદિગાર દે}} | ||
{{Block center|<poem> | {{Block center|<poem> | ||
જ્યારે | બસ એટલી સમજ મને પરવરદિગાર દે; | ||
સુખ જ્યારે જ્યાં મળે ત્યાં બધાના વિચાર દે. | |||
માની લીધું કે પ્રેમની કોઈ દવા નથી, | |||
જીવનના દર્દની તો કોઈ સારવાર દે. | |||
ચાહ્યું બીજું બધું તે ખુદાએ મને દીધું, | |||
એ શું કે તારા માટે ફકત ઇન્તિજાર દે. | |||
આવીને આંગળીમાં ટકોરા રહી ગયા, | |||
સંકોચ આટલો ન કોઈ બંધ દ્વાર દે. | |||
પીઠામાં મારું માન સતત હાજરીથી છે, | |||
મસ્જિદમાં રોજ જાઉં તો કોણ આવકાર દે! | |||
નવરાશ છે હવે જરા સરખામણી કરું, | |||
કેવો હતો અસલ હું, મને એ ચિતાર દે. | |||
તે બાદ માગ મારી બધીયે સ્વતંત્રતા, | |||
પહેલાં જરાક તારી ઉપર ઇખ્તિયાર દે. | |||
{{right|'''(આગમન, પૃ. | આ નાનાં નાનાં દર્દ તો થાતાં નથી સહન, | ||
દે એક મહાન દર્દ અને પારાવાર દે. | |||
સૌ પથ્થરોના બોજ તો ઊંચકી લીધા અમે, | |||
અમને નમાવવા હો તો ફૂલોનો ભાર દે. | |||
દુનિયામાં કંઈકનો હું કરજદાર છું `મરીઝ', | |||
ચૂકવું બધાનું દેણ જો અલ્લાહ ઉધાર દે. | |||
{{right|'''(આગમન, પૃ. ૧૫)'''}}</poem>}} | |||
<br> | <br> | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 |
edits