કોડિયાં/એક ફૂલખરણી

એક ફૂલખરણી

1

જાગી ઊઠું સાંભળતાં હું
          માનવઉરના ધબકારા;
સર્વ મહીં સંધાયો શ્વાસે,
          ગુંજન સાંભળતો તારાં.
                   દૂર નથી હું: મથી રહ્યો છું
                   પૂરવા ધબકારા મારા!
9-8-’29

2

દુ:ખ વિષાદ તણા ઉરના સૂર
          જગને શું સંભળાવ?
હોય હાસ્ય તો વિશ્વ ભરી દે,
          હાસ્યથી જગ અપનાવ.
                   દરિયામાં કાં ઢોળે ડોલ?
                   રણમાં એક ટીપું અણમોલ!
21-2-’30

3

ઊંચોઊંચો એક મિનારો,
          ઊંચા પર્વત પે રોપ્યો!
ગૌરવ પોતાનું જોવાને
          ડોક થકી જરી એ ડોક્યો!
                   પગ નવ દેખાતા લળતામાં,
                   કમ્મરથી ધડધડ ઝોક્યો!
27-6-’33

4

સૂર્યોદયમાં સાવજ ઊભી
          પડછાયો નીરખી ભાવે:

એક ઊંટિયું ખાવા જોશે,
          ઓડકાર નહિ તો ના’વે!
                   મધ્યાહ્ને પડછાયો જોતાં:
                   શિયાળવું એ તો ચાલે!
27-6-’33

5

સામે કાંઠે રાડ પડે ને
          આ કાંઠે ગોકીરો થાય;
વચમાં મોજાં ચડે ભયંકર,
          હોડી મારી ઝોલાં ખાય.
                   કોઈ ન વ્હારે ચડશો, શૂર!
                   જ્યાં હો ત્યાં જ લડી લેવાય!
27-6-’33

7

ઉત્ક્રાંતિના ક્રમમાં મોટી
          માનવકુલે ભૂલ કરી;
કરને કેળવવાને બદલે
          હોત કેળવી પાંખ જરી!
                   તુચ્છ નીચ આ ખેલો છોડી
                   વિશ્વરૂપથી આંખ ભરી!
27-6-’33

8

          વનડાને વસંતજ્વર લાગ્યો:
કૂંપળે-કૂંપળે એની શિખા ફૂટી, ને
પલાશે-પલાશે દાવાનળ જાગ્યો!
22-2-’32

9

પક્વ બિમ્બ શો અધર રસેલો,
          કાળી આંખો, કાળા કેશ;
કૌમુદીઊજળો વર્ણ અનુપમ,
          મેઘધનુષ ભાતીગળ વેશ:
                   નૂતન તું! પણ કવન જૂનું મમ!
                   સંકોર્યા કવિઓના શેષ!
27-6-’33

10

એક સુભ દર્શનથી દાન્તે
          ‘દિવ્યમોદ’ કરે સર્જન;
ક્ષણક્ષણ પળપળ તુજને જોતાં
          કાવ્ય રહે મારું નિર્ધન:
                   બિએટ્રિસ તું ના: કાં મુજથી
                   વિશદ હતું દાન્તે-દર્શન!
27-6-’33

11

અંધારાએ પીંઝી નાખી
          સંધ્યાની સોનેરી પાંખ;
કુમળું પીછું એક પડ્યું તે
          બીજકલાની તીરછી આંખ!
18-7-’34