સમગ્ર અરધી સદીની વાચનયાત્રા/વિપિન પરીખ/થાય છે

‘મુન્નાનેનિશાળમાંમૂકવાનોસમયપાકીગયોછે’—લોકોકહેછે.
એનીપા-પાપગલીબહારનાવિશ્વસાથેહાથમેળવે
એનોસમયથઈગયોછે.
રસ્તાઉપરઊભરાતીઅસંખ્યમોટરો, બસો,
સાઇકલોથીબચાવીબચાવી
કોણએનેનિશાળનેઉંબરેમૂકશે—ફૂલનીજેમ?
કોણએનાભેરુહશેવર્ગમાં? કોઈતોફાની, જિદ્દી, મશ્કરા:
એનેહેરાનતોનહીંકરેને?
મારોમુન્નોખૂબશાંતછે. સામોહાથપણનહીંઉપાડે!
કેવીહશેએની‘ટીચર?’ પ્રેમથીનીતરતીએનીઆંખોહશે
કેપછી‘ચૂપબેસો’ કહેતીસોટીલઈનેઊભીરહેશે
બેકડકઆંખો?
થાયછે: મારાનાનકડાઘરમાંજએકબાળમંદિરસજાવું.
બાળકોનેહસતાંરમતાંગીતગાતાંકરું!
અથવામુન્નાનીજોડેરોજહુંજએનીશાળામાંજઈનેબેસું, નેજોઉં.
પણ, એનાપપ્પાહસીપડેછે, કહેછે: ‘તુંગાંડીછે,—’
દરેકમાએક્યારેકતો... વિખૂટાથવુંજપડેછે.
સવાલમાત્રસમયનોછે!