અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/બળવંતરાય ક. ઠાકોર /વર્ષાની એક સુંદર સાંજ

શાંતિ! શાંતિ! ઝરમર ઝરી ગૈ ગળી વાદળી આ,
અંધારી નીરવપદ ગિરિશૃંગથી જો ઊડી આ!
ઊંચો દીપે ઘૂમટ ફરીથી વ્યોમ કેરો વિશાળો,
જેમાં મુક્તાતુરણ – ભગણે ઓપતી અભ્રમાળો.
બેઠો બેઠો સખીસહિત હું માલતીમંડપે ત્યાં
ધારા જોતો, શ્રવણ ભરતો નૃત્યથી બુદ્બુદોનાં;
ત્યાં ગૈ ધારા, શમી પણ ગયા બુદ્બુદો, ને નિહાળ્યા
શૈલો, વચ્ચે સર નભ સમું, મસ્તકે અભ્ર તારા.
ને કોરેથી સલિલ ફરક્યું, શુભ્ર ચળક્યું, અને જ્યાં
વૃક્ષો ટીપાં ટપકી ન રહ્યાં ડાળીઓનાં ભૂમિમાં,
ત્યાં એ નીલું સર લસી રહ્યૂં દિવ્ય ઝાંયે રસેલું,
પાછું જોતાં, — ગિરિ પર સુધાનાથ હાસે મધુરું!
‘વ્હાલા, જોયું?’ વદી તું લહી ત્યાં ચંદ્રને દૃશ્યસાર,
ટૌકો તારો, અલિ, સર ગિરિ વ્યોમ ગુંજ્યો રસાળ!
(ભણકાર, પૃ. ૨૦૮)