અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/દુલા ભાયા ‘કાગ’/સુખડ ઘસાઈ ગઈ

પેઢીઉં ઘસાઈ ગઈ રે... સુખડની પાણા પરે રે...
ઓરીસાને ના’વી... ચંદનની સુવાસ.
કાયમ વસ્યો છે રે... શિવજીના કંઠમાં રે...
કાળે નાગે તોયે તજી નઈં કડવાશ. — પેઢીઉં.

તનડાં ઘસાઈ ગ્યાં રે... તપેલીમાં કડછી તણાં રે
ના’વ્યો એને... ક્ષીર ભોજનનો સ્વાદ.
ગોવિંદના હાથમાં રે... આખો અવતાર ગયો રે...
કાઢ્યો નહિ... શંખે રૂપાળો સાદ. — પેઢીઉં.

કૌરવો કૃષ્ણના રે... સાચા સંબંધી હતા રે...
તોયે એને... વધ્યું વિઠ્ઠલ સંગે વેર,
વ્યાસ કેરી કલમે રે... અઢારે પુરાણો લખ્યાં રે...
લેખણને ના’વી... લખેલાની લ્હેર. — પેઢીઉં.

આખો ભવ ગાળ્યો... ગાયું કેરા આઉમાં રે...
ઈતડીને દૂધની ન થઈ ઓળખાણ,
વૈકુંઠમાં વસિયો રે... ગરુડ ગોવિંદ સંગે રે...
તજ્યું નહિ... સાપ ભરખનું ભાણ. — પેઢીઉં

માળા સંગે મેલી રે... પટારાના પેટમાં રે...
કીધી એને... વેરાગની વાતું ‘કાગ’
ઓઝલથી નીકળી રે... મ્યાન અળગું કરી રે...
ખાવા લગી.. માથાનું ભોજન ખાગ. — પેઢીઉં.