અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/‘બેફામ’ બરકત વીરાણી/ગઝલ (થાય સરખામણી તો...)

થાય સરખામણી તો ઊતરતા છીએ, તે છતાં આબરૂને દીપાવી દીધી;
એમના મહેલને રોશની આપવા ઝૂંપડી પણ અમારી જલાવી દીધી.

ઘોર અંધાર છે આખી અવનિ ઉપર, તો જરા દોષ એમાં અમારોય છે;
એક તો કંઈ સિતારા જ નહોતા ઊગ્યા, ને અમે પણ શમાઓ બુઝાવી દીધી.

આ જગત ને જીવન બેયમાં જંગ છે કંઈ હતો, જાગૃતિનો હતો;
જરા ઊંઘમાં આંખ મીંચાઈ ગઈ, ત્યાં તરત તેગ એણે હુલાવી દીધી.

બીક એક જ બધાને હતી કે અમે ક્યાંક પ્હોંચી ન જૈએ બુલંદી ઉપર;
કોઈએ પીંજરાની વ્યવસ્થા કરી, કોઈએ જાળ રસ્તે બિછાવી દીધી.

કોઈ અમને નડ્યા તો ઊભા રૈં ગયા, પણ ઊભા રહી અમે કોઈને ના નડ્યા;
ખુદ અમે તો ન પહોંચી શક્યા મંઝીલે, વાટ કિન્તુ બીજાને બતાવી દીધી.

કોણ જાણે હતી કેવી વર્ષો જૂની જિંદગીમાં અસર એક તનહાઈની?
કોઈએ જ્યાં અમસ્તું પૂછ્યું: “કેમ છો?” એને આખી કહાની સુણાવી દીધી.

દિલ જવા તો દીધું કોઈના હાથમાં, દિલ ગયા બાદ અમને ખરી જાણ થઈ;
સાચવી રાખવાની જે વસ્તુ હતી, એ જ વસ્તુ અમે તો લૂંટાવી દીધી.

જોઈને રણ ઉપરનાં સૂકાં ઝાંઝવાં, અમને આવી ગઈ કૈં દયા એટલી;
કે નદીઓ હતી જેટલી અંતરે, આંખ વાટે બધીયે વહાવી દીધી.

જીવતાં જે ભરોસો હતો ઈશ પર, એ મર્યા બાદ ‘બેફામ’ સાચો પડ્યો
જાત મારી ભલેને તરાવી નહીં, લાશ મારી પરંતુ તરાવી દીધી.