કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – માધવ રામાનુજ/૧૨. પાદરમાં
Revision as of 02:38, 10 November 2022 by Kamalthobhani (talk | contribs) (Created page with "{{Heading|૧૨. પાદરમાં}} <poem> એક વાર નીંગળ્યું’તું ફળફળતું લોહી, {{Space}} હવે નીંગળતા સિંદૂરના રેલા! {{Space}}{{Space}} અમે પાદરમાં ઝાટકે ખરેલા!... {{Space}} વાયરાને રોકટોક હોય નહીં કોઈ, {{Space}}{{Space}} હોય મોજાંને કાંઠાની ભી...")
૧૨. પાદરમાં
એક વાર નીંગળ્યું’તું ફળફળતું લોહી,
હવે નીંગળતા સિંદૂરના રેલા!
અમે પાદરમાં ઝાટકે ખરેલા!...
વાયરાને રોકટોક હોય નહીં કોઈ,
હોય મોજાંને કાંઠાની ભીંત,
ઊડ્યા ભેળું જ મળે આભ એક પંખીને
પથ્થરથી આઘી એ પ્રીત;
પથ્થરમાં કાયાનો લઈને ઉઘાડ
એક વડલાની ભીંતને વરેલા!
અમે પાદરમાં ઝાટકે ખરેલા!...
પરબારા જાય પંચકલ્યાણી સૂરજના
ખેરવતા કિરણોની ધૂળ,
અમ-થી ઊગેય નહીં કાળમીંઢ અંધારાં
ખોડેલાં નીંભર છે મૂળ;
ભાંગેલાં કોડિયાંના ડાયરા વચાળે, હવે
ઢોળાતા ઘૂંટ – જે ભરેલા!
અમે પાદરમાં ઝાટકે ખરેલા!...
૧૯૭૦
(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૬૩)