કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – માધવ રામાનુજ/૨૫. ઓણ
ડૂંડે બેઠા છે રૂડા દાણા પટલાણી,
ઓણ દીકરીનાં કરી દઈં આણાં...
ગોફણ સંકેલીને મેલી દે, આવ્ય આંય
સોડમની પથરાતી છાયા,
ચાંચને ઉલેચ્યે નઈં ઊણી થઈ જાય
આ લીલુડા દરિયાની માયા;
— દીકરિયું જેવાં આ પંખીડાં, ઈમનેય ઊડવાના આવશે ટાણાં...
પટલાણી, ઓણ દીકરીનાં કરી દઉં આણાં...
મેંદીની ભાત્ય હોય એવી આ ખેતરમાં
ડૂંડાની ભાત્ય કાંઈ જાગે!
પાનેતર પહેરીને ઊભેલી તરવરતી
કન્યા જેવી જ સીમ લાગે;
તારા આણામાં સાહેલિયુંએ ગાયાં’તાં —
સંભળાવ્ય આજ તો ઈ ગાણાં...
પટલાણી, કેવા ડૂંડાંને બેઠા છે દાણા!
પટલાણી ઓણ દીકરીનાં કરી દઈં આણાં...
૧૯૭૦
(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૦૭)