ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/મોક્ષ

૪૫. મોક્ષ

ઉશનસ્‌

ગમ્યા તે ચ્હેરાઓ ઉપર નયનો નીડ રચતાં,
અશી ચ્હેરે ચ્હેરે મુજ જીવન-યાત્રા વિકસતી;
અકેકાપે આખો ઠલવઈ જતો લાગણી ઘટ,
ક્યહીંથી-ના જાને-અતલ અમીના કોક કૂપથી
ભરાઈ આવે જ્યાં ઉપર ઘટ પાછો છલકતો.
તદા સામે ચ્હેરો પણ અવર તૈયાર વળી કો’!
ભરાતો ઠલ્વાતો મુજ હૃદનો રહેંટ ફરતો;
જતો લૂંટાવન્તો વદનવદને જન્મશતકો –
તણી ભેગી પ્રીતિ-અશી વિધ હું જન્મો ખૂટવતો
–બને કે આ જન્મે જઉં હું ભવના ચક્રથી છૂટી;
ચાહ્યા ચહેરાઓની ગણતરીથી માપું મુજ ગતિ,
નથી મારે માટે અવર વળી કો મોક્ષની રીતિ.
મુમુક્ષું તો મારા હૃદય! ચલ, આ પંથ પળીએ,
મળ્યા જે બે ચ્હેરા અધિક અહીં તે ચાહી લઈએ.
૧-૪-૧૯૬૨