૩૨. આભમહીં ઊડે કપાસના પોલ
આભમહીં ઊડે કપાસના પોલ
ભાદરવે બોલે કો ફાગણના બોલ.
હરિયાળી કુંજમહીં રઢિયાળી જાય ઢળી
નદિયું બે તીર છલકાતી,
ઊડતા આ શ્યામાના વહી જતા કંઠમાં
ન સુખની યે વેદના સમાતી;
હો સીમ સીમ પાવામાં ગાય કો હિંડોલ.
ભીની તે વાયરાની લહરીમાં ઝીણું શું
મ્હેકે છે આજ રાજચંપો!
દિલની આ ભોમકાની નીચે પોઢેલ પેલો
જાગે છે જાણે અજંપો!
હાં રે એની મંજરીએ કેસરના મોલ.
જેની રે ઝંખના જાગી છે, ઉર મારે
તેને સુણાય સૂર ઝાંખો,
પ્રાણમાં ઉમંગ ઓ રે છાયો શો
અંગ અંગ ફૂટે પતંગની પાંખો!
હો રંગભર્યું જોબનિયું લેતું હિલ્લોલ.
૧૬-૮-૪૬