અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ન્હાનાલાલ દ. કવિ/ગુજરાત (એક ઐતિહાસિક કાવ્ય) (ધન્ય હો!...)
ન્હાનાલાલ દ. કવિ
(એક ઐતિહાસિક કાવ્ય)
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
અમારો ગુણિયલ ગુર્જર દેશ!
કૃષ્ણચન્દ્રની કૌમુદી-ઉજળો,
કીધ પ્રભુએય સ્વદેશ :
અમારો ગુણિયલ ગુર્જર દેશ!
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
આર્યનું સાગરતીર્થ પુરાણ,
તપોવન ભૃગુવસિષ્ઠના ભાણ;
ગીતાના ગાનારા મહારાજ,
પાર્થના સારથિનાં જ્ય્હાં રાજ્ય :
ગ્રીસરોમથીય જૂનાં,
કુરુ-પાંડવથીયે પ્રાચીન,
સોમનાથ, ગિરિનગર, દ્વારકા:
યુગ યુગ ધ્યાનવિલીન;
ઉભીને કાળસિન્ધુને તીર
બજાવે બંસરી ભવ્ય સુધીર.
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
સ્થળે સ્થળ નવપલ્લવના પુંજ,
નદી ને તળાવ કેરી કુંજ;
કોમળી કવિતા સમ સુરસાળ
સિન્ધુ જ્ય્હાં દે મોતીના થાળ:
જગજૂનાં નિજ ગીત ગર્જતો
ફરતો સાગર આજ;
કેસર ઊજળી ઘૂઘવે ગરવો
વનમાં જ્ય્હાં વનરાજ :
ગિરિગિરિ શિખરશિખર સોહન્ત
મન્દિરે ધ્વજ ને સન્ત-મહન્ત.
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
પૂર્વથી પશ્ચિમ વહે પ્રકાશ,
વહાણ ભરી વ્હેતી તેમ નિકાસ;
મોહી આંગણ ઉતર્યો જ યુરોપ,
વીણવા વાડીના ફૂલરોપ :
વીણી ન વણસે પુણ્યપાંગરી,
અમ રમભૂમિની છાબ;
જગમોહન મુંબઈ-નગરી જુઓ!
શું પાથર્યો કિનખાબ!
નિત્ય નવફૂલે ખીલે અભિરામ
લક્ષ્મીમ્હોર્યાં લક્ષ્મીનાં ધામ,
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
ચોળી, ચણિયો, પાટલીનો ઘેર!
સેંથલે સાળુની સોનલ સેર;
છેડલે આચ્છાદી ઉરભાવ,
લલિત લજ્જાનો વદન જમાવ;
અંગ આખેયે નિજ અલબેલ,
સાળુમાં ઢાંકતી રૂપની વેલ;
રાણકતનયા, ભાવશોભના,
સુંદરતાનો શું છોડ!
આર્યસુન્દરી! નથી અવનીમાં
તુજ રૂપગુણની જોડ;
ભાલ કુંકુમ, કર કંકણ સાર,
કન્થના સજ્યા તેજશણગાર.
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
ખેતરો ન્હાનાં, ન્હાની શી પોળ,
નાતજાતે ન્હાનડિયા ઘોળ,
ક્ષત્રીજાયાનાં ન્હાનલ રાજ્ય,
ધર્મના ન્હાનકડા જ સમાજ;
વૃદ્ધ ચાણક્યે વર્ણ્યાં પૂર્વે
ન્હાનાં પ્રજાનાં તન્ત્ર;
એહ પુરાતનના પડછાયા
આ અમ જીવનમન્ત્ર :
એક ફૂલવેલે ફૂલતાં ફૂલ,
અમારાં એક સુગન્ધ અમૂલ.
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
દેશ નિજ તજી ધર્મને કાજ,
સાગરે ઝુકાવ્યું સફરી જહાજ;
ધર્મવીર પારસીનો સત્કાર,
જગત-ઇતિહાસે અનુપ ઉદાર;
ઇસ્લામી યાત્રાળુનું આ
મક્કાનું મુખબાર;
હિન્દુ, મુસલમિન, પારસીઓને
અહીંયાં તીરથદ્વાર :
પ્રભુ છે એક, ભૂમિ છે એક,
પિતા છે એક, માત છે એક,
આપણે એકની પ્રજા અનેક,
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
નથી રમી સમશેરોના દાવ,
નથી ત્યમ ઘણા ઝીલ્યાયે ઘાવ;
શ્રીકૃષ્ણે કુરુક્ષેત્રની મ્હાંય
લીધાં વ્રત જાણે હજીય પળાય;
એક ઈડરના વનકેસરીએ,
ભડવીર બાપ્પારાવ,
વિશ્વવન્દ્ય સૂરજકુળ સ્થાપી
ચિતોડ કીધ યશછાંવ;
જન્મભૂમિ દયાનન્દનાં ધામ,
ગાંધીનાં ગીતાજીવન નિષ્કામ,
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
સૂરતના રસિક રંગીલા રાજ,
બુદ્ધિધનભર્યો શ્રીનગર-સમાજ;
શૂરવીર સૌરાષ્ટ્રી યશવાન,
કચ્છનાં સાહસિક સન્તાન;
ખંડ ખંડ વિસ્તરતો હિન્દી
મહાસાગર મહારેલ,
તીર તીર જઈ સ્થાપી ગુર્જરી
સંસ્થાનોની વેલ :
મહાસાગરનાં પૃથ્વીવિશાળ
સરોવર કીધાં ગુર્જરી બાળ.
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
વનેવન લીલો ઘટાસોહાગ,
જગતનો દીપે શું અમૂલખ બાગ!
સજાવ્યા જૈને રસશણગાર,
લતામંડપ સમ ધર્માગાર;
ભારતીએ કંઈ ફૂલફૂવારો
અંજલિમાં શું લીધ!
દિશદિશમાં ફૂલધાર ઉડાવી
દિલના પરિમળ દીધ!
હિન્દમાતાની લાડીલી બાળ!
ગુર્જરી! જય! જય! તવ ચિરકાળ!
ધન્ય હો! ધન્ય જ પુણ્યપ્રદેશ!
અમારો ગુણિયલ ગુર્જરદેશ!