અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/વિનોદ અધ્વર્યુ/ઘટ છલક છલક છલકાય
Jump to navigation
Jump to search
ઘટ છલક છલક છલકાય
વિનોદ અધ્વર્યુ
ઘટ છલક છલક છલકાય,
છોળ ઊડે ને છાંટે મારો ઘૂંઘટપટ ભીંજાય: ઘટ.
પનઘટ પાણી ભરતાં ફરકી આંખ અચાનક મારી
રાગે રણકો બજે, બેડલે કોણે કાંકરી મારી?
સરે સીંચણિયું, ગાગર અરધી અમથી ઢોળઈ જાય: ઘટ.
બેડું અધૂરું તોય ભાર ક્યમ આજે ના ઊંચકાયો?
વણઅણસારે વળી હાથ દેવા એ હસતો આયો;
માંડ ઈંઢોણી મૂકું મૂકું ત્યાં સાળુ સરકી જાય: ઘટ.
અસ્થિર ડગલે હલે બેડલું; પીઠ પલળતી લાગે,
કે નટખટ આંખોથી નવેલી નજરની છાલક વાગે?
મીઠું મહિયર મનમાન્યું પણ પગલાં પાછાં જાય. ઘટ.
(ગીતિકા, પૃ. ૨૩૮)