કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – ઉશનસ્/૮. શિશિર તડકો ને મારું મન

૮. શિશિર તડકો ને મારું મન

ઉશનસ્

પરોઢે પ્રાચીમાં શિશિર રવિનું આદ્યકિરણ
ફૂટે ત્યાં મારું આ રજનીભર ગોંધાયેલું મન
ગઢોંને ઠેકીને છટકી જતું ઓ શૈલશિખરે
પડે તડ્કા-તંબૂ સહુ પ્રથમ જેની અણીપરે;
ભ્રમંતા આકાશે પ્રથમ-રવિને તાપ કુમળે
બનેલી સોનાની વિહગતણી પાંખે વિલસતું;
બધાંથી ઊંચેરા તરુપરણ ટોચે ચળકતું,
શિયાળુ તડ્કાની સગડી જ્યહીં ધીમી ધીમી બળે;
હવે એ મેદાનો પર વિહગની જેમ ઊતરે;
ફુવારા થૈ ઊડે રવિસમ બીડે ઝાકળ મહીં,
સૂએ આળોટે આતપભભૂતમાં રાસભ થઈ;
ફરંતા ભાનુ શું સૂરજમુખી મારું મન ફરે;
અહો, તડ્કે નાખ્યું મન સૂકવવા — સૂરજભણી,
ઝગારા મારી ર્હે રવિરસ પી મારો મનમણિ.

૨૯-૧૨-૫૯

(સમસ્ત કવિતા, પૃ. ૧૫૯-૧૬૦)