કાવ્ય-આચમન શ્રેણી - પ્રહ્લાદ પારેખ/૨૭. ઘાસ અને હું
પ્રહ્લાદ પારેખ
જ્યાં સુધી પહોંચે નજર,
ત્યાં સુધી બસ ઘાસનો વિસ્તાર છે;
ને પછી આકાશ કેરી
નીલરંગી ક્ષિતિજ કેરી ધાર છે.
પૃથ્વીના આનંદનાં સ્પંદન સમાં
તરણાં હલે છે વારવાર;
ના ખબર કે શા સંબંધે
સર્વ સંગે એહ, મારો પ્યાર છે.
એ હલે છે આવતાં ધીમો પવન,
થાય છે એવું જ મારા ચિત્તમાંહી યે ચલન.
જોઉં છું વહેલી સવારે એમને,
ને ખુશીથી મહેક મહેકે છે મને.
ઝાકળેથી એ બધાંયે શોભતાં,
જોઈ આંસુ હર્ષ કેરાં આંખમાં આવી જતાં !
થાય છે મારી નજર જાણે હરણ,
ને રહે છે ઠેકતી એ ઘાસમાં;
ના છબે છે એક પળ એનાં ચરણ.
સ્પર્શતો એને નહીં,
ને નજાકત તો ય એની
અનુભવું છું મન મહીં !
ને બપોરે હેમ શા તડકા તણું
ને હરિત એવા ઘાસનું થાયે મિલન :
આભનું, ધરતી તણું, એ બેઉ માંહી,
લાગતું કે, મન મળ્યું;
જોઈને એ ક્યાંકથી મુજ દિલ મહીં
આનંદ કેરું મધ ગળ્યું !
સાંજવેળા તેજ, છાયા, ઘાસ, સૌ
સાથે મળીને ખેલતાં :
સાદ પાડી ચિત્તને મારા ય, સંગે લઈ જતાં !
એમના એ ખેલને જોઈ રહું,
ને હર્ષપુલકિત થઈ જઉં.
પુલકને એ જોઈને લાગે મને
કે ઘાસ જુદે રંગ, મારે અંગ,
નાનું રૂપ લઈ વ્યાપી રહ્યું !
કેવી, અહો ! આ મન તણી છે સાધના,
(વા નેહની એને કહું આરાધના ?)
કે જોઉં જેને બા’ર
તેને અંગમાં ને અંતરે હું અનુભવું !
રે સ્વપ્નમાં યે ઘાસનું એ ચહુદિશે
સુખદ એવું જોઉં છું હું ફરકવું.
(બારી બહાર, પૃ. ૧૨૩-૧૨૪)