ગાતાં ઝરણાં/કવનની ઓથ

કવનની ઓથ

ન આવી હદ સીતમગરના દમનની,
વટાવી હું ગયો સીમા સહનની.

સ્વયં છું આરસી મારા પતનની,
ચમન છું, ભીખ માગું છું પવનની.

ન હોતે પ્રેમનાં ઝરણાં મધુરાં,
તો ખારી થઈ જતે સરિતા જીવનની.

ભલે માટીમાં મુજને મેળવી દે,
પરંતુ હો એ માટી મુજ વતનની.

મરણ-કાળે સ્મરણ કીધું તમારું,
ઉષા ભાસી મને સંધ્યા જીવનની.

કયો સાગર છે એનું લક્ષ્ય-બિંદુ?
વહી ક્યાં જાય છે સરિતા જીવનની?

ધસી આવી હૃદય પર ઊર્મિઓ જ્યાં,
‘ગની’, મેં ઓથ લઈ લીધી કવનની.

૭-૫-૧૯૪૬